Is het voor dit soort films dat de verzamelde cast van ‘Friends’
besloten heeft om ermee op te houden na tien seizoenen? Ik mag
hopen van niet – ik kijk namelijk graag naar ‘Friends’, een sitcom
die ongegeneerd onrealistisch is maar oneindig sympathiek. En als
ze me die gaan afpakken, kunnen ze maar beter iets opmerkelijkers
in de plaats geven dan dit soort van volstrekt onopvallende,
volstrekt banale junk food for the brain. Je kijkt naar
‘Along Came Polly’ en onvermijdelijk begin je bij jezelf theorieën
te vormen over hoe een dergelijk project ooit gemaakt is kunnen
worden. Mijn idee is dit: producerende studio Universal had aan het
einde van vorig boekjaar nog een tiental miljoen over in z’n budget
en in plaats van een belastingsrisico te lopen met dat overschot,
besloten ze om er dan maar snel een filmpje mee te draaien. Iets
licht voor bij de strijk, als het ware. Stop er een paar bekende
gezichten in en bingo, met weinig geld en weinig moeite heb je weer
iets waar niets vermoedende slachtoffers popcorn bij kunnen zitten
knabbelen.
Ben Stiller speelt Reuben Feffer, een verzekeringsagent die bij
het uitoefenen van z’n vak zo neurotisch is geworden, dat hij je
zonder na te denken kan vertellen hoeveel mensen er met hun handen
aan de zoutjes in je plaatselijke café hebben gezeten en hoeveel
urinestalen er bijgevolg aan vastplakken. Hij gaat met zijn
kersverse echtgenote Lisa (Debra Messing) op huwelijksreis, enkel
om haar na de eerste dag al in bed aan te treffen met macho
snorkelinstructeur Claude (Hank Azaria met één van zijn ontelbare
accenten). De twee hebben zelfs hun flippers nog aan.
Reuben keert met een gebroken hart terug naar huis, waar hij
wordt opgevangen door zijn beste vriend Sandy (en ja, dat is een
man, gespeeld door de geweldige Philip Seymour Hoffman), een
voormalig kindsterretje waarvan mensen tegenwoordig verbaasd zijn
dat hij nog leeft. Enkele weken later komt hij op een
tentoonstelling Polly (Jennifer Aniston) tegen, een oude klasgenoot
die nu als serveerster werkt. De twee maken een afspraakje en wat
volgt, is een geheel voorspelbare relatie-met-hindernissen: Polly
houdt er immers een heel andere levensstijl op na dan Reuben,
troont hem mee naar Mexicaanse restaurants terwijl zijn darmen van
slag raken door pikant voedsel en naar een salsatent terwijl hij
niet kan dansen.
Dat de plot van ‘Along Came Polly’ geen enkele verrassing biedt,
kan op zichzelf genomen niet tegen de film gebruikt worden – dat
soort prent is het nu eenmaal, wie originaliteit verwacht moet
elders zijn. Veel erger dan de voor de hand liggende situaties,
zijn echter de voor de hand liggende grappen. Een verhaaltje als
dat van deze film suggereert nu eenmaal een aantal situaties die
voor zich spreken, die zichzelf aandienen als pasklare komische
gegevens. En verdomd als regisseur John Hamburg ze niet allemaal
gebruikt. Je neemt een neurotisch persoon, je zet die in een
omgeving waar hij zich niet thuisvoelt en wat volgt er dan? Hamburg
kan niets beters bedenken dan personages die uitglijden en
vervolgens proberen te doen alsof er niets gebeurd is, huisdieren
die op hun donder krijgen en uiteraard een epische diarreescène,
mét wansmakelijke geluidseffecten er nog bovenop. Het probleem met
‘Along Came Polly’ is niet dat we het verhaaltje al honderd keer
eerder hebben gezien, maar dat we de grappen al honderd keer eerder
hebben gehoord. In ‘There’s Something About Mary’, bijvoorbeeld,
een film die niet half zoveel moeite leek te doen om grappig te
zijn, maar het ondertussen wel wàs. Hier krijg je de indruk dat de
makers met elke volgende flauwe gag het publiek zitten te smeken om
toch maar eens te lachen, met weinig resultaat.
Ben Stiller en Jennifer Aniston zijn geen slechte acteurs, maar
hier brengen ze allebei enkel een variatie op de personages die we
hen eerder hebben zien spelen. Stiller hangt hier alweer de
sympathieke seut uit, krék zoals hij dat deed in ‘There’s Something
About Mary’ en ‘Meet The Parents’, Anistons personage had net zo
goed Rachel kunnen heten. Van Stiller is het sinds ‘The Royal Tenenbaums’ duidelijk dat hij
veel meer in z’n mars heeft dan dit, van Aniston zullen we dat
voorlopig maar op goed geloof moeten aannemen. Blijft het feit dat
er tussen onze twee romantische helden bijzonder weinig vuurwerk
ontstaat.
De bijrollen maken wel het één en ander goed: Philip Seymour
Hoffman is een genot om naar te kijken in eender welke rol die hij
speelt, en hier weet hij het meeste te maken van een slecht
scenario. De enige vraag is wat hem bezield heeft om hier überhaupt
in mee te spelen. Alec Baldwin weet ook te verrassen in een klein
maar opmerkelijk rolletje als Stillers baas, een joodse patriarch
die het niet zo nauw neemt met de regels van de goede smaak.
‘Along Came Polly’ is typisch een film voor mensen die absoluut
geen hogere eisen stellen dan negentig minuten tijdverlies waar ze
niet te veel bij moeten nadenken. (Dat soort mensen bestààt, heb ik
mij laten vertellen. Ik probeer hen te mijden.) Alle charme,
frisheid, laat staan originaliteit of oprechte geestigheid werd al
lang uit dit ding gebeukt nog vóór Jennifer Anistons persoonlijke
assistenten het script kwamen herschrijven om hun cliënt er beter
te doen uitkomen. Ik heb zo’n beeld in m’n hoofd van talloze
ongelukkige jongemannen die door talloze vriendinnetjes tegen hun
zin meegesleurd worden naar deze film. Ik wens hen bijzonder veel
sterkte.
http://www.alongcamepolly.com/index.php
