27 februari 2004
De Kreun, Kortrijk
De laatste vrijdag van februari en erg koud. Eén dag later zouden
coureurs thuis op de rollen de epo uit hun lijf moeten fietsen,
want de Omloop Het Volk zou worden afgelast. In de Kreun was van
winterellende echter geen sprake. Van zwetende lijven en wiegende
heupen daarentegen… Hier was Ska the name of the game.
The Internationals brachten de originele zwart-Jamaicaanse variant
van het genre. Proper in het kostuum gestoken en bescheiden in de
omgang als ze waren, hadden de Antwerpenaren ook inwoners van het
tricolore eiland kunnen zijn… Maar hun huidpigmentatie,
hoofddeksels en leeftijd verjoegen de illusie dat déze mannen bijna
40 jaar geleden het genre hielpen groot maken. Met een uitgebreide
blazerssectie-, percussie-, drum-, bas-, toetsen-,
gitaarcowboy-samenstelling wisten ze wel de juiste sfeer te vatten:
die van zomer, onbezorgd grijnzen en nonchalante danspasjes. En
grijnzen en dansen was wat het publiek deed. Naast eigen nummers
uit hun album, kregen we ook wat klassiekers. Net zoals de
Originators ska-versies deden van thema’s als Bonanza en James
Bond, haalden The Internationals Bert Kaempferts ‘Surfing Safari’
en het ‘Pulp Fiction’-anthem
‘Misirlou’ door de ska-molen. En omdat ze niets te verbergen
hebben, sloten ze hun knappe set af met een nummer van The
Skatalites: ‘Phoenix City’.
br> Opwarmen deed de percussionist van La Kinky Beat vóór het
podium: enthousiast skankend op de tonen van The Internationals.
Eenmaal op het podium ontpopten de felle mannen (6) en vrouw van La
Kinky Beat zich onmiddellijk tot Spaanse feestmachine. Hun
gedrevenheid doet nog het meest denken aan die van Manu Chao
tijdens zijn laatste Belgische festivalconcerten. Volume open en
mikken op de benen, eerder dan op het hart. Geen toevallige
vergelijking trouwens, want een deel van La Kinky Beat speelt bij
Radio Bemba, dat het podium deelde met de meester. Hun feestska
sluit nauwer aan bij de Britse tak die in de jaren 70-80
commercieel scoorde en in Frankrijk en Spanje is blijven floreren.
Ze verwezen zelf ook naar die jaren met o.a. ‘Get Up, Stand Up’ van
Bob Marley en ‘So Lonely’ van The Police. Dat laatste herinnerde
aan wat Therapy? deed met ‘Isolation’ van Joy Division: tekst en
melodie bleven, maar isolement en eenzaamheid waren niet meer
voelbaar. Al nodigde Sting met het lijntje “So lo lo lo” al uit tot
meezingen, iets wat terminaal zwartkijker Ian Curtis niet kan
aangewreven worden.
De Spanjaarden van gitarist Majid Fahem haalden alles uit de kast
en zweepten het publiek op tot dansen met hun
ska-tot-punk-tot-D’n’B. Druipend van het zweet lieten ze het
publiek pas veel later terugvallen in het besef van aangevroren
deurrubbers en besneeuwde ruiten. Ondertussen sliepen de renners
nog de slaap der onschuld, een toestand van zalige
onwetendheid.
Om het toch nog eens met The Internationals te zeggen: “Ska
number 1! For you! No 2, no 3, no 4, no 5. Ska number 1!“
