29 februari 2004
AB, Brussel
Alweer een uitverkocht concert, en wat voor één: de grootmeesters
van pokkeherrie en stiff upper lip kwamen nog eens naar
Brussel afgezakt.Het loonde de moeite om vroeg te komen, want er
stond veel lawaai op de agenda:
The Quill is een Noorse kruising van Iron Maiden en The
Darkness. Veel overgave, eigenlijk geen slechte muzikanten en
hardrock van de oude dagen: lange wapperende haren, een licht
overdreven pose, ballensplitsersbroeken én, én, de obligate gitaar
met TWEE stelen. Hmmmmm, net genoeg voor drie kwartier grijzen en
pintje lurken. Zolang we het maar niet te erg menen, hoop ik dat
deze kwieten mee kunnen profiteren van de Darkness-rage.
Tweede voorprogramma Gluecifer zijn voor de verandering
ook Noren, die een kruising tussen MC5, AC/DC en Pixies brachten:
érg, érg snedig, in your face en met een ongelooflijke
branie van “wie doet ons hier wat”?. Ondanks de misschien wat
lullige groepsnaam, was dit het betere hardrockwerk: de energie
spatte zó het podium af tot in de verste hoeken van de zaal.
Monster Magnet was
duidelijk zijn oude zelf: lawaaijt en nog eens lawaaijt, maar dan
wel van een soort waar die vreselijke nu-metalgroepjes bij in het
niets verzinken. Verrassend genoeg stond het geluid dan wél op een
aanvaardbaar niveau, geen oor-tuuuut bij het buitengaan, wat niets
afdeed van de geluidskwaliteit. Toppers waren natuurlijk
‘Powertrip’ en ‘Spacelord’ én het moment dat Dave Wyndorf zijn
gitaar in de fik stak (ik heb me wel laten vertellen dat hij
blijkbaar een recycleerbaar exemplaar gebruikt). Elke andere groep
zou hier een vreselijk Spinal Tap moment van hebben gemaakt, maar
van Monster Magnet twijfel je er geen seconde aan dat ze het ménen.
Mijn luchtgitaar – dé bullshitmeter bij uitstek – heeft het weer
uitstekend gedaan die avond. Bravo kerels!
