
26 februari 2004
Handelsbeurs Gent
Een last minute call van een toogmakker zorgde voor een
ronduit fantastische avond in de zo mogelijk steeds fantastischere
Handelsbeurs. Een gevuld programma voorwaar. Rudy Trouvé,
bekend van dEUS en Kiss my Jazz, kreeg carte blanche en had een
exquise schare aan muzikanten rond zich gekregen. Een zittend
concert zowaar; wat me eerst nogal vreemd leek, kwam uiteindelijk
de intieme sfeer wel helemaal ten goede.
Trouvé stak van wal met 2 medegitaristen, drummer, keyboards +
trompet. Het arty farty-gehalte was nooit ver weg, maar bijwijlen
kwamen er geniale songs over het publiek zweven. Breekbaar
begonnen, daarna met subtiele effectjes aangevuld, en vaak op het
einde abrupt in noise en gitaarfeedback verdronken. Der Rudy
zei tot mijn verbazing dat hij wat nerveus was, wat me van de dandy
par excellence – in driedelig zwart kostuum- wel nogal verbaasde,
maar misschien was het wel zo’n Antwerps grapje. Zeg wat je wil, de
man heeft talent.
Dave Doughman is een verwaaide kruising tussen Neil Young en
Jezus van Nazareth op te veel foute dope. Hij kwam ons helemaal
alleen en op elektrische gitaar entertainen. Toeval wil dat hij
door een gunstige wind vorig jaar nogal veel in mijn stamcafé zat,
sliep en at. Hij nodigde dan ook iedereen uit om er ene te gaan
drinken in The Black Hole’. De man maakt breekbare songs met
droevige teksten en wringt die dan zappaiaans de nek om door
aan zijn gitaarknoppen te zitten prutsen. Geen roadies in zijn
buurt, een grappige selfmade weirdo die al mijn sympathie
krijgt.
Lou Barlow(foto), bekend van Sebadoh, Folk Implosion en
Dinosaur Jr, komt net zoals Dave uit Dayton, Ohio, en was dus in
goed gezelschap. Zelfs hij voelde zich niet helemaal op z’n gemak
voor een zittend publiek, maar dat beterde gaandeweg toen hij zijn
akoestisch soloconcertje doorspekte met wat anekdotes uit zijn
jeugd. Alles had bijwijlen een zeer hoog kampvuurgehalte, maar was
erg te smaken.
Tenslotte kwam de hele troep nog eens samen een viertal nummers
brengen. Ik hield m’n hart vast, maar wat een chemie! Je zág gewoon
dat er acht dikke vrienden op dat podium stonden en zich de ziel
uit het lijf speelden. Ik herkende een fanfare-achtige versie van
‘Wanted Man’ (Cash, Cave) en een onnatuurlijk vrolijk ‘These Days’
van Joy Division. Distortion, microtrucjes en Bel Pils uit ’t
flesselke.
Ga dit zien, ze spelen nog een drietal keer in België!