
1 februari 2004
Elizabethzaal – Antwerpen
Randy Newman wordt dit jaar 60. Dat merkte je al meteen wanneer je
de Elisabethzaal in Antwerpen binnenwandelde. Het mannelijke
publiek heeft over het algemeen een buikje en een wat dikkere
portefeuille (€ 48 / ticket) en is wat meer voorzien van rimpels
dan het doorsnee langharig gepierced tuig dat andere concerten
bijwoont. Hier en daar merk je nog een verloren gelopen hippie op,
maar doorgaans steekt het publiek netjes gekapt in een niet te fel
afgebleekte jeans of geklede rok.
Randy Newman was gedurende zijn hele carrière al een buitenbeentje
dat zich nergens thuis voelde, maar toch met alle muzikale stijlen
overweg kon en kan. Het is alweer een tijdje geleden dat hij nog
een nieuwe plaat (‘Bad Love’, uit 1999) uitbracht, maar het
heruitbrengen van ouder werk in zijn ‘Songbook’ was voldoende
aanleiding om ons nietig’ landje (Newman was op de hoogte van de
Clijsters/Henin-rage en van ons plaatselijk idool Peter en diens
prestaties op World Idol) nog eens aan te doen.
Alleen met zijn piano wist Newman zijn publiek meteen te
entertainen, niet in het minst door zjin aangename bindpraatjes,
die steevast een glimlach op de gezichten deed verschijnen. Net als
zijn muziek zitten ook zijn praatjes vol ironie en sarcasme, iets
wat ik persoonlijk ten zeerste weet op prijs te stellen.
Uit die laatste plaat – een meesterwerk, trouwens – werden een
aantal nummers gespeeld, die steeds tot de hoogtepunten behoorden.
Newman wist de toeschouwers moeiteloos te boeien en als hij hen dan
nog betrok bij zijn nummers (als achtergrondkoor bij ‘I’m Dead (But
I Don’t Know It)’ en ‘Shame’) kon hij voor dit publiek niks meer
fout doen. Af en toe sloeg zijn stem wel eens over, maar zingen is
nooit zijn sterkste punt geweest en daar stoorde zich dan ook geen
mens aan. Uit zijn rijk gevulde catalogus passeerden o.m. ‘Mama
Told Me Not to Come’ (als opener), ‘Birmingham’, ‘Short People’ en
‘Lonely at the Top’ de revue en steeds hielden de kleine nuances –
die hij in praktisch elk nummer aanbrengt – het concert boeiend.
Bovendien speelde hij graag ‘Sail Away’ op verzoek van iemand uit
het publiek.
Dit was een feel-good concert, niets meer, maar zeker ook
niet sminder en als de man volgend jaar terug België aandoet, koop
ik terug een kaartje: omdat ik me gewoon graag goed voel.
In samenwerking met De
Muziekfriek