Meisjes en gitaren zijn toevallig twee onderwerpen die onze interesse kunnen opwekken. Voor een meisje mét een gitaar zijn we dan ook een en al aandacht. Zeker als ze Ane Brun heet en twaalf pareltjes op een cd plaatst.
Ane Brun komt uit het verre Noorwegen waar winters nog winters zijn en het licht regelmatig een dagje overslaat. In die sfeer van ijzige verlatenheid wendt Ane Brun zich tot haar akoestische gitaar om de lange dagen door te komen. Wanneer die gitaar dan ook nog eens Morgan heet, is een albumtitel gauw gevonden. Waarom zou je iets dat zo voor de hand ligt, verderop gaan zoeken, denkt Ane dan bij zichzelf. Een gedachte die ze ook in haar muziek consequent doortrekt.
Een mens zou al een hele recensie kunnen volschrijven met alle pogingen die ondernomen zijn om de nummers van Ane Brun in een genre onder te brengen. Altcountry, americana of bluesy pop… Altijd is er wel iets dat wringt waardoor het plaatje niet volledig klopt. Wij houden het dan ook gewoon bij sobere, akoestische deuntjes met een minimum aan opsmuk door steel guitar, piano of een strijkerskwartet.
Met haar warme, ijle stem zou Ane Brun zelfs de hardnekkigste poolkap tot smelten kunnen bewegen. Bovendien weet ze die onbenoemde meerwaarde in haar stem te leggen die ons er zelfs na meerdere luisterbeurten van weerhoudt een spoor van gewenning of verveling te bespeuren. Vergelijkingen met Joni Mitchell, niet toevallig één van haar voorbeelden, zijn niet uit de lucht gegrepen. Die gedachte laten we evenwel gauw weer schieten omdat dat al te zeer afbreuk zou doen aan de herkenbare eigenheid van Ane Brun.
Mindere nummers of echte uitschieters kunnen we niet vinden op Spending Time With Morgan. Ane slaagt erin een constant, hoog niveau aan te houden. Als we dan toch moeten kiezen, heeft openingsnummer "Humming One Of Your Songs" de sterkste indruk nagelaten. "I’m humming one of your songs/ I just know one small verse in the middle of it/ But it makes me wanna hear it on and on and on", klinkt het. En laat dat nu precies van toepassing zijn op het nummer zelf. In het verwijtende "So You Did It Again" klinkt Brun dan weer uitzonderlijk scherp, waardoor we de idee van het brave, onschuldige meisje mogen laten varen. Ook "Sleeping By The Fyris River" verdient tenslotte wat extra aandacht, al was het maar voor de uitzonderlijk mooi verpakte melancholie.
Het meisje uit het noorden en haar gitaar Morgan hebben ons twaalf dosissen pure ontroering bezorgd. Wie deze plaat aanschaft, loopt binnen de kortste keren gegarandeerd glimlachend over straat. Humming one of her songs.
