Je komt uit Texas (home of George Walker Bush) en dan doop je je groep Explosions in the Sky? Rare jongens die Texanen. Explosions in the Sky maakt echter geen van oorlogsretoriek doordrenkte rock maar wel melodieuze postrock die zich rustig naast grootheden als Godspeed You! Black Emperor en Mogwai mag plaatsen.
Wie bovenvermelde groepen kent, moet niet echt verder lezen want die heeft al een idee van wat hij of zij verwachten mag en kan. Voor de anderen geven we een korte schets van wat postrock is. Postrock is een instrumentale muziekvorm die in de eerste plaats op sfeer richt. Vaak is de toon melancholisch te noemen en zijn geluidserupties legio. Geluidsmuren worden afgewisseld met zachte, breekbare stukjes. Het doorsnee postrockalbum wordt vaak omschreven als de soundtrack bij een imaginaire film.
Postrockgroepen omhullen zich vaak in een sfeer van geheimzinnigheid. Zo is de Canadese Godspeed You! Black Emperor voornamelijk bekend om zijn standpunten maar blijven de individuele groepsleden nobele onbekenden. Songtitels zijn vaak verwarrend of bevreemdend. Denken we maar aan Mogwai’s "Mogwai Fear Satan" of "Kids Become Skeletons". De songs zijn vaak lang uitgesponnen composities waar verschillende, niet-alledaagse instrumenten een rol in kunnen spelen.
Explosions in the Sky volgt de postrockbijbel tot op de letter. Het album telt vijf nummers maar klokt af op een dikke 45 minuten. Geen enkel nummer blijft onder de negen minuten-grens. Interessant genoeg weet de band met slechts een klassieke rolbezetting (bas, drum en twee gitaren) een knap album af te leveren. Kenmerkend zijn de dynamische, licht swingende drums en ijle gitaren, slechts in de laatste minuut van "First Breath After Coma" horen we een scheurende gitaar op de achtergrond.
Met The Earth Is Not a Cold Dead Place weten deze Texanen een prachtig album af te leveren dat de luisteraar 45 minuten lang in de ban weet te houden. De samenhang tussen de nummers is echter ook haar zwakte. Er valt op het album te weinig variatie te horen om van een klassieker te spreken. In essentie hoor je één lang nummer maar wat voor een! De optimistische ondertoon die op het album te horen is, is atypisch voor postrock. Laten we het zo stellen: als Mogwai de schemering inluidt, dan geeft Explosions in the Sky het ochtendgloren weer. Wel jammer van die spuuglelijke hoes.