Eindejaarslijstjes zijn best kut. Een mens vergeet gegarandeerd drie CDs die aan het begin van het jaar niet uit de CD-speler te branden waren. Nieuwe ontdekkingen die uit eerdere jaren stammen horen er niet in thuis en niemand heeft alle nieuwe albums van het jaar gehoord. Veel subjectiever en navelstaardiger kan het met andere woorden niet worden, maar we doen uiteraard lustig mee. Wij bieden u een relatief willekeurige lijst buiten de twee nummers 1. Een top tien zoeken is al moeilijk genoeg, we worden niet genoeg betaald om ze ook nog eens in een volgorde te gieten.
(1)Neil Young: On The Beach Een re-issue dus hij hoort eigenlijk niet in deze top, maar de beste CD die dit jaar is verschenen. Het is ronduit hallucinant dat dit pareltje jarenlang enkel bij groezelige vinylverzamelaars te vinden was.
- Four Tet: Rounds Er viel dit jaar niets mooiers te scoren op het vlak van ’dromerige, subtiel gelaagde organische elektronica’. Laat u niets wijsmaken: er is dit jaar eigenlijk gewoon geen mooier album verschenen tout court.
- Youngblood Brass Band: Center:Level:Roar Op de valreep nog helemaal in de ban geraakt van deze uiterst groovy mix van hiphop, soul, blues en jazz. "Méér Youngblood Brass Band. Méér!", zo viel de laatse tijd meermaals uit ons praatapparaat op te tekenen.
- The Strokes: Room on Fire We geloofden het eerst zelf niet, maar de wereld had zowaar echt nog elf nieuwe jengelende popsongs van The Strokes nodig. Nu ja, deze elf dan toch al zeker.
- Blur: Think Tank Blur goes wereldmuziek, maar dan op een niet-tenenkrullende manier. Enkele dipjes daargelaten, bevat deze plaat enkele van de beste Blur-songs. Niet in het minst "Out of time" en "Battery in your leg". Uiterst eclectisch plaatje, maar toch heel erg herkenbaar als Blur.
- Radiohead: Hail To The Thief Het synthese-album. Minder fantastisch dan de vier vorige, maar nog goed genoeg voor dit soort lijstjes. Onbegrijpelijk dat Radioheadconcerten zonder "There There" of "2+2=5" vroeger ook fantastisch waren.
- Mogwai: Happy Songs (f)or Happy People Weer een Mogwai op niveau: licht uit, op play duwen (afstandsbediening met LEDs achter de knopjes helpt) en genieten. Naargelang de eigen stemming gepakt worden door zoveel schoonheid of zoveel melancholie: Mogwai laat je alles ineens voelen.
- Erlend Oye: unrest De gebrilde nerd van Kings of Convenience maakt een nummer met 10 hippe vriendjes en zet ze achtereen tot de soundtrack bij onze lente 2003. En hij past ook verbazend goed bij het jaareinde.
- The White Stripes: Elephant Zelfs tegendraadse hipcats als wij kunnen niet rond dit minimalistisch pareltje heen. Inclusief meest meegebrulde gitaarrif ooit en een van de fijnere Burt Bacharach-covers waarop we ooit Kate Moss zagen paaldansen
- David Bowie: Reality Bowie heeft zichzelf gereanimeerd. Dit album kan zonder blozen langs zijn beste werk uit de jaren ’70 staan. ’Nuff said.
- Super Furry Animals: Phantom Pöwer Welsche gekte zoals we het graag hebben. Songs over pratende schildpadden, autotrips naar Vilnius, Tchernobyl en Bush en dat op ambachtelijke wijze bereid met de meest doordeweekse en meest exotische ingrediënten uit de popmuziek.
Sneuvelden met de 10 in zicht: Admiral Freebee, Styrofoam, Ima Robot, Broadcast, Mira Calix, The Postal Service, The Thrills, The Mars Volta en A Perfect Circle
Reïssues, soundtracks, verzamelaars:
Soft Machine: Third, Any Way The Wind Blows OST, Lou Reed: NYC Man, World Of Possibilities (Domino-verzamelaar)
