Wie een iets diepere kijk neemt in de wereld van de Europese rock ’n roll, kan onmogelijk het Noorse Motorpsycho over het hoofd zien. Er is dan ook geen enkele andere band in hun genre die al zoveel albums en EP’s achter hun naam heeft staan dat ze zelf volledig de tel zijn kwijtgeraakt. Hoe lang nog kunnen zij de curve van de kwaliteit opwaarts laten evolueren?
Even leek het erop dat Motorpsycho dit jaar eens niet met iets nieuws op de proppen zou komen, en dat de grote horde fans die de band in de loop der jaren achter zich had geschaard het deksel nu toch eens op de neus zou krijgen. We hadden echter veel beter moeten weten met een band die, buiten z’n eigen muziek om, ook nog eens de tijd vond om een volledig eigen label uit de grond te stampen. Zo slaagden ze er in om een hoop andere Europese bands mee op sleeptouw te nemen, en vervolgens onze wereld binnen te slingeren.
Jagga Jazzist is, naast The Soundtrack Of Our Lives en Isolation Years, één van die bands, en kreeg vorig jaar de gelegenheid aangeboden om de songstructuren van de nummers op It’s A Love Cult mee te helpen onderbouwen. Blijkbaar is dat bij beide partijen in goede aarde gevallen, want deze experimentele jazzmuzikanten hebben vrij spel gekregen op de meest recente editie van de Fishtank-reeks, die deze keer eigenlijk aan Motorpsycho werd opgedragen.
In The Fishtank is een prestigieuze reeks die in 1997 het leven werd geroepen door Konkurrent, waarbij telkens twee bands worden uitgenodigd om samen een sessie te komen spelen in hun studio. Zo werden in het verleden Low, Tortoise en Sonic Youth al eens uitgenodigd, en kwam het nu — door een distributiedeal tussen Stickman en Konkurrent — tot een sessie voor Motorpsycho, die hierbij opteerde voor het samenspel met Jagga Jazzist. Dit alles resulteerde in een organisch geheel, waarin de blazers van Jagga Jazzist het water uitmaken, en de stemmen van Gebhardt, Horntveth en Munkeby de rol van de vissen in de bokaal voor hun rekening nemen.
Het resultaat mag er zeker wezen voor de progressief gezinde luisteraar, want dit is op z’n zachtst uitgedrukt, een uniek wapenfeit in de geschiedenis van Motorpsycho, en in het licht van de progressieve rock is dit dan ook een hele stap vooruit. Dit heeft echter wel tot gevolg dat er slechts een paar ’echte’ songs op In The Fishtank staan, want zo heeft "’Bombay Brassière", de instrumentale opener, en "Doffen Ah Um", een tripperig intermezzo, enkel en alleen het concept van dit album tot bestaansreden. Gelukkig is de bombast van de grote kleppers zoals "Pills, Powders And Passion Plays" en "Theme De Yoyo" ruim voldoende om aan die anticipatie te voldoen. De sessie komt tot een einde met "Tristano", wat het best beschreven kan worden als een zee van chaos en zenuwachtigheid, en tevens de perfecte soundtrack voor het doembeeld van een aquarium dat volledig leegloopt tot de laatste druppel, en waarin de doodstrijd van de vissen alle aandacht opeist.
Natuurlijk hadden we de Noorse Goden van Motorpsycho nog veel liever met een volledig nieuw full album zien uitpakken, maar laat vernieuwing nu een aspect zijn dat tegenwoordig alsmaar kostbaarder wordt in een wereld, waarin de rockmuziek door de verzadiging aan de déjà vu’s alsmaar meer op sterven na dood lijkt.
