De jongens van Hale-Bopp hebben na de radiohitjes "Waiting" en "Gum" nu een eerste album uit. Queen Of The Night is een fijn popplaatje geworden. En meer moet dat soms niet zijn.
Bjorn Awouters en de zijnen hebben hun debuut volgestopt met rustige, toegankelijke popnummertjes die wellicht vlot hun weg naar het radio 1-publiek zullen vinden. Queen Of The Night is een gestileerde en uitgebalanceerde plaat die bij momenten heel on-Belgisch aandoet. Alleen jammer dat het soms allemaal wat te gladjes klinkt.
Nummers als "Queen Of The Night" , "Gum" of "Smile" klinken weliswaar heel aardig, maar maken een iets te brave indruk om echt te blijven hangen. Hale-Bopp beschikt duidelijk over het nodige talent, daar niet van. Maar soms lijkt het alsof ze bang zijn om dat ten volle te etaleren.
Toch staan er ook songs op de plaat die wel in het oor springen. Mooie luisterliedjes zoals "Hundred Miles", dat aan Stevie Wonder gerelateerd is, en "Waiting", dat in een sterke, akoestische versie terugkomt als bonustrack. Daarnaast ook enkele meer groovy nummers als "Downtown" en "Blue" waarin de stem van Bjorn Awouters zich het best lijkt te profileren.
Bovendien tonen nummers als "Ashbury Haight" en "Hunger" dat de dingen des levens ook voor Hale-Bopp niet altijd even harmonisch verlopen (de band verloor sinds het opnemen van de plaat trouwens zijn gitarist door de zelfmoord van Guy Coolen). Het eerste nummer op de plaat rockt het meest en roept vaagweg herinneringen op aan "Cannonball" van The Breeders. "Hunger" lijkt heel wat verborgen verbittering en desillusie in zich te dragen.
Al bij al lijkt Queen Of The Night vooral een gemiste kans te zijn. Een kans om te bewijzen dat Hale-Bopp zich weet te onderscheiden van andere easy-listeningpop. Niettemin een puik plaatje van een veelbelovende groep die in de toekomst hopelijk het spanningselement zal weten te creëren dat op dit album wat ontbreekt.
