109 min. / USA-EIR
Ook al opgemerkt dat we de laatste jaren zo weinig
spionagefilms te zien krijgen? Het einde van de koude oorlog heeft
het genre duidelijk geen goed gedaan – als de Russen niet de vijand
zijn, wie dan wel? Volgens de plot van John Boormans nieuwe
thriller, ‘The Tailor Of Panama’: niemand, behalve dan onze eigen
wens om overal vijanden te zien.
Pierce Brosnan is Andy Osnard, een geheim agent van MI-6 die zijn
vorige opdracht verknoeid heeft en nu, bij wijze van straf, naar
Panama wordt gestuurd om de brug over het kanaal in de gaten te
houden. Nu die niet meer in Britse handen is, is het blijkbaar
enorm belangrijk geworden om te weten te komen wat de plannen van
de door drugskoningen gecontroleerde regering zijn. Osnard besluit
gebruik te maken van de diensten van Harry Pendel, kleermaker van
de rijken en schaamtelozen: hij chanteert Harry om zijn klanten af
te luisteren en maakt hem duidelijk dat hij iets spectaculairs
verwacht, en snel ook. Harry heeft geld nodig, en als blijkt dat
informatie moeilijk te vinden is, besluit hij het één en ander te
verzinnen. Andy, een manipulerende male chauvinist pig, heeft niet
veel zin om nader onderzoek te verrichten en voor je een margarita
kunt bestellen zitten de Britse en Amerikaanse regering verwikkeld
in een plan om een niet-bestaande verzetsbeweging in het zadel te
helpen, in de veronderstelling dat ze daar dan later een
marionettenregering van kunnen maken.
Of zoiets. De plot van ‘Tailor of Panama’ is wat je dan noemt
“verward”. Deze film speelt zich af in een wereldje van dictators
die elkaar opvolgen en dwarszitten, van rebellen die aan de drank
zijn geraakt en brandstichters die kleermakers zijn geworden.
Niemand is wie hij lijkt, en wanneer één van de personages zijn
mond opentrekt, is het steeds maar de vraag of ze al dan niet de
waarheid gaan vertellen. Personages duiken op en verdwijnen weer,
schijnbaar volgens de willekeur van de plot (wat kwam Jamie Lee
Curtis nu eigenlijk doen?), en zelfs wanneer de aftiteling over het
scherm rolt, blijft het een vraag waarom dat personage nu naar dààr
is gegaan en dan dàt heeft gedaan. Misschien ben ik gewoon te dom
om het te snappen, maar mij leek het dat er zeker één plotlijn
teveel in de film aanwezig was om gezond te wezen.
Ook bepaalde regietechnieken werkten storend: Rush’s gewoonte om
zijn overleden oom te pas en te onpas te zien opduiken om
commentaar te leveren op de gebeurtenissen, het didactisch
ondertiteltje aan het begin van de film dat wel weggelopen leek uit
een natuurdocumentaire, de gratuite seks die ertegenaan wordt
gegooid… je vraagt je af waar het nodig voor is om het verhaal te
vertellen. Hoe langer hoe meer ga ik tijdens het bekijken van films
uitkijken naar die éne film die geen enkele cut teveel bevat, geen
enkel personage teveel, geen enkele plotlijn teveel. Een spaarzame
film, die echt iets te melden heeft. Af en toe vind je iets dat in
de buurt komt. ‘The Tailor Of Panama’ is hem in ieder geval
niet.
Wat niet wilt zeggen dat ik met momenten niet heb genoten van deze
film: Pierce Brosnan schept er een duivels genoegen in zijn James
Bond-imago 180 graden om te gooien en vooral Geoffrey Rush is weer
uitstekend: de timing die de man aanbrengt tijdens de komische
intermezzo’s, doet mij afvragen of er geen uitstekend komiek in
Rush schuilt.
Maar alle lolbroekerij, alle bewust coole one-liners zoals
“spioneren is net orale seks”, alle zogenaamd originele
regietechnieken kunnen niet verbergen dat dit een film is zonder
noemenswaardige plot of geloofwaardig thema. Kijken en vergeten,
dat schijnt de boodschap te zijn. Popcorn ahoi!
http://www.spe.sony.com/movies/tailerofpanama/
