Edward Norton maakte pas in 1994 zijn acteerdebuut, maar zijn
aanwezigheid in het hedendaagse filmwereldje is al nauwelijks weg
te denken; voor dat debuut (in ‘Primal Fear’, met Richard Gere),
kreeg hij meteen een Oscarnominatie. Vervolgens kwamen zeer
geappreciëerde rollen in ‘Everyone Says I Love You’, ‘American
History X’ (alweer een nominatie), ‘The People Versus Larry Flynt’
en onlangs nog het ijzersterke‘Fight
Club’. Norton werd al omschreven als de nieuwe Robert De Niro,
Gods geschenk aan de moderne Amerikaanse cinema, en eerlijk gezegd…
ik kan erin komen. Met zijn vaak onderkoelde acteerstijl, zijn
rustige zelfverzekerdheid en zijn (waarschijnlijk bewust opgewekte)
jongensachtige naïviteit slaagt hij er keer op keer in om totaal in
de huid van zijn personage te verdwijnen en elke emotie die hij bij
het publiek los wil weken, ook te verkrijgen.
Nu maakt Norton zijn regiedebuut met ‘Keeping The Faith’, een
opvallend zachtaardige komedie – de neonazi uit ‘American History
X’, de moordenaar uit ‘Primal Fear’ en de schizofreen uit ‘Fight Club’ heeft nu een romantische film
gemaakt die met een haast onmodieus respect over geloofszaken
spreekt. Norton is een priester, Ben Stiller (de sukkel uit
‘There’s Something About Mary’), is een rabbi, en de twee zijn
beste vrienden. Toen ze nog kinderen waren, waren ze bevriend met
een meisje dat hen nu, volwassen en knap, opnieuw komt opzoeken.
Norton voelt zijn hormonen plots razen en zijn soutane knellen,
maar het is Stiller die de aandacht van het meisje krijgt – en geen
hinder heeft van dat lastige celibaat.
Niet dat ‘Keeping The Faith’ een aanval is op het katholicisme
of georganiseerde religie tout court – alles behalve dat. Ik zei
het al, de film toont verrassend veel respect voor de kerk (eender
welke kerk), en Norton lijkt met deze film juist te willen zeggen
dat het beste dat een kerk kan zijn voor de mensen, een afbeelding
is van de liefde die mensen voor elkaar kunnen voelen. Klinkt dat
hoogdravend voor een romantische komedie? Misschien, maar het zit
wel in de film, zonder dat die pretentieus overkomt – dus maak je
maar geen zorgen.
Na de sperma-explosies in ‘Scary Movie’, de muizenverleiding en
de capriolen in de spermabank in ‘Road Trip’ en de… taart in
‘American Pie’, komt deze film misschien nogal tam over, met zijn
gross-out factor nul en zijn rustige, zelfs langzaam bedachtzame
benadering van het onderwerp. ‘Keeping The Faith’ is een film die
echt iets te vertellen heeft, en er niet op uit is een paar
gemakkelijke punten te scoren door dijenkletsers te vertellen die
enkel werken op een no-brainer niveau. Het gevolg daarvan is wel
dat de kans klein is dat u kreupel van het lachen op uw stoel zult
liggen – dit is een typische feel-good glimlachfilm mét
bijbehorende boodschap, die de regisseur duidelijk na aan het hart
lag (de film is overigens opgedragen aan Norton’s vader). Gezien de
hysterische komedie-uitstapjes in Hollywood de laatste jaren, is
een degelijk product als ‘Keeping The Faith’ opnieuw even wennen,
maar het is wel een verademing om nog eens een film te zien die
niet voor platvloerse grappen en grollen, maar wel voor inhoud
kiest.
Wat niet wegneemt dat deze film alles behalve perfect is –
bepaalde narratieve problemen worden niet echt opgelost: waarom
heeft Anne Bancroft (als de moeder van Ben Stiller) eigenlijk geen
contact meer met haar andere zoon? Het antwoord werd gegeven in een
weggeknipte scène, die wel terug te vinden valt als extra op de
DVD.
Nog zoiets: waar komt heel dat karaoke-gedoe plotseling vandaan?
We hebben er het raden naar. Ook duurt de film minstens een
kwartier te lang – we wéten waar het verhaal naartoe wil, we hebben
allemaal al eerder dit soort films gezien. Op zichzelf is dat niet
zo erg, het doet ook niets af aan de intelligentie van het
scenario, maar waarom ga je dan nog onnodig uitweiden over een
situatie die iedereen duidelijk is?
Qua visuele stijl is ‘Keeping The Faith’ consequent met de
inhoud – niet echt opmerkelijk, maar degelijk. Er zijn maar twee
scènes die opvallen door hun originaliteit, en onthullen dat Norton
wel wat heeft geleerd uit zijn samenwerking met ‘Fight Club’-regisseur David Fincher: de
kinderscène, waarin de jonge Norton de jonge Stiller tracht te
tonen hoe hij een kruisteken moet slaan, en een droomscène van
Norton. Dit zijn staaltjes van strakke regie en montage die ik
vaker had willen zien.
‘Keeping The Faith’ is een goede film geworden, maar er had wel
meer in gezeten. Jammer.
http://www.bvimovies.co.uk/keeping_the_faith/
