In onze schier oneindige reeks “thrillers die zo verdomd
middelmatig zijn dat zelfs Jan Verheyen zegt: ‘wat is dit verdomd
middelmatig'”, hebben we deze keer ‘High Crimes’, de film die
Ashley Judd en Morgan Freeman opnieuw samenbrengt. In 1997 speelden
ze allebei in de mislukte thriller ‘Kiss The Girls’. Ditmaal
leveren ze een betere film af, maar dat wil niet zeggen dat we
plots de vlag moeten gaan buitenhangen. Integendeel zelfs.
Judd speelt Claire Kubik, succesvolle advocate en liefdevolle
echtgenote van Tom (Jim Caviezel). De twee hebben zo’n gelukkig
idyllisch leventje dat je gewoon wéét dat er binnen de kortste
keren iets tragisch zal gebeuren, en inderdaad: Tom wordt
gearresteerd door de FBI en overgedragen aan de militaire politie,
waar hij berecht zal worden voor negen gevallen van moord. Toms
echte naam blijkt immers Ron Chapman te zijn, een soldaat die in
1988 in El Salvador verantwoordelijk zou zijn geweest voor de dood
van negen onschuldige burgers. Voor hij berecht kon worden,
vluchtte Ron echter weg in een nieuw leven met een nieuwe naam. Nu
hij is teruggevonden, riskeert hij de doodstraf als hij schuldig
wordt bevonden.
Claire besluit haar man bij te staan en neemt zelf zijn
verdediging op zich (zou dat eigenlijk wel mogen, een familielid
verdedigen in een proces?). Aangezien ze niet erg goed op de hoogte
is van het militaire reglementenboekje, laat ze zich bijstaan door
de oude rot in het vak, Charlie Grimes (Morgan Freeman, in een
zoveelste rol als Oude Wijze Man).
En zo zijn we weer vertrokken voor een zoveelste thriller die te
professionneel gemaakt is om echt slecht te noemen, maar te
volslagen voorspelbaar om aan iemand aan te raden. Dit soort films
rolt vrijwel wekelijks van de lopende band bij Hollywood. Je kijkt
ernaar, en hoezeer je ook probeert een originele gedachte te vinden
in het hele scenario, je vindt helemaal niets.
Wat je wel vindt, zijn clichés. Wat dacht u bijvoorbeeld van
deze: Charlie is een herstellende alcoholicus, die uiteraard op elk
moment dreigt te hervallen. De zaak van Tom/Ron doet de liefde voor
zijn vak herleven, en de sarcastische, wereldmoeë advocaat die we
aan het begin van de film aantreffen, zal voor de haan driemaal
gekraaid heeft of de aftiteling gelopen, veranderd zijn in een
gerevitaliseerd mens. God help ons. Freeman is trouwens dat slag
van dronkaard dat men enkel aantreft in Amerikaanse films, en dat
letterlijk op bevel weer nuchter kan worden. Die truc moet ik toch
eens leren.
Het grootste deel van de film bestaat uit een lang uitgerekt
proces voor de krijgsraad, maar dan wel één naar de standaards van
Hollywood, waarin geen rechter objectief is, nieuw bewijsmateriaal
en verrassingsgetuigen geen enkel probleem vormen, en het hele
proces schijnbaar getimed is om aan de helden van het verhaal
voldoende gelegenheid te laten nieuwe ontdekkingen te doen. Als je
de tijdlijn van de film goed volgt, zul je merken dat er een
periode van twee of drie weken moet zijn waarin het proces gewoon
stilligt, om de verdere ontwikkeling van de plot toe te laten.
Sinds wanneer is dàt standaardgebruik? Voor een goeie
krijgsraadfilm, kan ik u ‘A Few Good Men’ aanraden. Die bezat
tenminste nog een minimum aan geloofwaardigheid.
Aan de kritiek die wordt geuit aan het adres van het militaire
establishment, is duidelijk te merken dat dit scenario werd
geschreven vóór elf september 2001. Het is triest te denken dat dit
soort van verhalen tegenwoordig niet meer zouden mogen, minder
triest om te denken dat dit soort van film niet zou bestaan. Het
feit dat er een paar steken onder en boven water worden gegeven in
de richting van de Amerikaanse overheid en hun betrokkenheid in
buitenlandse terroristische activiteiten, maakt het script er niet
scherpzinniger op. Dat soort van zaken waren immers algemeen
geweten voor 9/11. Daarna was het zo goed als landsverraad om
erover te praten. Zo zie je dan maar weer. Feit blijft dat dit een
strict conventionele thriller blijft, die misschien wel een
politieke agenda hééft, maar die niet echt openlijk uitspeelt. In
plaats daarvan kiest men voor een auto-achtervolging tussendoor, en
voor de obligatoire plottwist op het einde – een wending die elke
geoefende filmfan van kilometers afstand ziet aankomen, maar
toch.
Regisseur Carl Franklin probeert zowaar nog een flou artistique
in de film te stoppen, door de flash-backs naar El Salvador in een
ander kleurenpalet te filmen, en af en toe bruusk in te zoomen op
de personages tijdens zwaar emotionele momenten. Ik waardeer de
poging, maar in een film die op een dergelijke manier tot
middelmatigheid gedoemd is, hadden ze het evengoed zo kunnen laten.
Komt daar nog bij dat het geheel allesbehalve goed gemonteerd is.
Voorbeeld: Morgan Freeman zit in een café en ziet daar een paar
types zitten die hij liever niet ontmoet. Hij probeert z’n gezicht
te verbergen. Cut naar de parking van dat café. De kerels die hij
niet wilde ontmoeten, gooien hem op de grond en beginnen hem in
elkaar te slaan. We gaan ervan uit dat ze hem dan toch hebben zien
zitten, natuurlijk, maar we hebben dat niet gezien. Een goede
regisseur of monteur zou op z’n minst een reactieshot van Freemans
aanvallers hebben getoond, om aan te geven dàt ze hem hadden
opgemerkt. Zo maak je een samenhangende film, van dat soort zaken
hangt het af. De slordigheid waarmee men hier tewerk gaat, is
verbazingwekkend voor een relatief grote film als deze.
Judd en Freeman doen wat ze kunnen met hun rollen, maar in wezen
vertolken ze stereotypes in plaats van personages. Ik geef het je
te doen daar iets memorabels van te maken. Het enige wat we ze
kunnen verwijten, is dat ze meespelen in dit ding in the first
place. Beide acteurs zijn veel te goed om in dit soort onzin mee te
spelen. Dit in tegenstelling tot Jim Caviezel, die in letterlijk
elke film waarin ik hem al heb gezien, dezelfde vochtige reeënogen
trekt en met datzelfde gedrogeerde stemmetje praat. Laat de stoute
man alstublieft ophouden, mama.
‘High Crimes’ lijkt erop ontworpen zo snel mogelijk af te zakken
naar de onderste plank van uw videotheek, tussen ‘Kiss The Girls’
en ‘Along Came A Spider’. Dat is waar dit soort films thuishoort.
Wie zich daartoe geroepen voelt: richting onderste plank!
http://www.highcrimesmovie.com
