We schrijven 1400. Ergens in Frankrijk is een steekspel gaande,
versplinterende lansen, gedeukte harnassen en briesende paarden
krijgen we er gratis bij. En dan merken we plotseling dat het
publiek het deuntje van Queens ‘We Will Rock You’ aan het
meestampen is. Dit wordt niet zomaar een middeleeuwse film.
Het anachronistisch gebruik van muziek en andere stijlmiddelen
om je verhaal te vertellen is niet nieuw; kijk maar naar de
prachtige manier waarop ‘Moulin
Rouge!’ in wezen dezelfde trucs gebruikte. De vraag is alleen
wat je ermee wilt bereiken.
De plot van ‘A Knight’s Tale’ draait rond William Thatcher, de
arme bediende van een ridder die dood neervalt onderweg naar het
steekspel van het begin van de film. William besluit, onder de
vermomming van het harnas van zijn meester, zelf deel te nemen aan
de wedstrijd en wint. Met behulp van valse papieren, geleverd door
niemand minder dan Geoffrey “call me Geoff” Chaucer, weet hij de
wereld ervan te overtuigen dat hij Ulrich Von Lichtenstein is,
ridder met een talent voor het betere zwaarden- en lansengeklief.
Volgt een reeks nogal voorspelbare ontwikkelingen waarin William
verliefd wordt op de vrouw die zijn grootste tegenstander was
beloofd, waarin zijn ware identiteit ontdekt dreigt te worden en,
zoals het hoort, een finale steekwedstrijd het pleit moet
beslechten.
De enige reden waarom ‘A Knight’s Tale’ aanvankelijk toch nog
kan verrassen, is door het gebruik van rockmuziek en andere
hedendaagse verwijzingen – William krijgt een op maat gemaakt
harnas met het logo van Nike, en wanneer hij danst met zijn
jonkvrouw, is dat op ‘Golden Years’ van David Bowie. Je hebt mensen
die daar bezwaar tegen hebben, persoonlijk vond ik het in het begin
nog wel geestig. Maar waar ‘A Knight’s Tale’ duidelijk verschilt
van ‘Moulin Rouge!’, die Elton John
en Madonna liet opdraven in het Parijs van 1900, is dat het gebruik
van moderne stijlfiguren hier een trucje is, een gimmick. In
‘Moulin Rouge!’is het een
samenhangende artistieke visie, hier wordt het gebruikt om slim te
wezen en een lach uit te lokken.
En die lach krijgen ze af en toe ook, dat moet gezegd. Vooral
Paul Bettany als Chaucer heeft zeer geestige momenten – zijn
aankondigingen van William als “he gave them hell at La Rochelle”,
bijvoorbeeld. Maar na een tijdje begint de sleet toch op de formule
te geraken; een zoveelste insiders joke na twee uur aan insiders
jokes wekt enkel nog een verveeld opheffen van de wenkbrauwen. Het
verhaal zou net zo goed zonder al die gimmicks verteld kunnen
worden, voor ‘Moulin Rouge!’ waren
de anachronismen integraal een deel van het verhaal.
Heath Ledger speelt William, u kent ‘m misschien nog als de zoon
van Mel Gibson in ‘The Patriot’. Tienermeisjes overal ten lande
maken zich al klaar om in katzwijm te vallen, schijnt het. Na
DiCaprio is Ledger the next hot thing, heb ik mij laten vertellen.
Los daarvan is hij best te genieten in deze film, zonder
uitzonderlijke reacties uit te lokken naar het positieve of het
negatieve. Hij is er, hij kent z’n tekst en hij weet die
geloofwaardig genoeg te brengen. Dat is alles.
Aanvullend werk wordt geleverd door Rufus Sewell als de
kwaadaardige graaf Adhemar (néé, niet het zoontje van Nero) en door
Shannyn Sossamon als Jocelyn, de vrouw die tussen de twee mannen
wordt verscheurd. Hoewel… Niet echt, aangezien ze enkel aandacht
heeft voor William en Adhemar links laat liggen. Ik kon me niet van
de indruk ontdoen dat de conflicten in de film heel wat
interessanter geweest zouden zijn indien er enige twijfel had
bestaan over wie Jocelyn uiteindelijk zou kiezen. Shannyn Sossamon
speelt de rol trouwens met een eigenaardig accent – komt ze van
Londen of van Brooklyn? Wie zal het zeggen?
Regisseur/schrijver Brian Helgeland, die zowel aan ‘LA
Confidential’ meeschreef, als dat hij het vreselijke ‘Payback’
regisseerde, onderneemt hier zeer bewust een poging om een film in
elkaar te steken die zal appelleren aan tieners – cinema puberitis.
Een film met hunks en babes en coole gevechten en humor en een plot
die niet teveel inspanning vereist. Wat dat betreft heeft hij wel
degelijk de film gemaakt die hij beloofd had; het heeft allemaal
niets te betekenen, en serieuze filmfans kunnen zich maar beter
onthouden, maar mijn veertienjarig buurmeisje zal wel razend
enthousiast zijn, kan ik mij voorstellen.
http://www.spe.sony.com/movies/aknightstale/home.html
