82 min. / USA
Het is vreemd, met van die totaal smakeloze komedies.
Sommige zijn gewoon irritant en dom (‘Scary Movie’), anderen zijn
ondanks hun gebrek aan tact ook enorm geestig (‘There’s Something
About Mary’). ‘South Park’, de culttekenfilmreeks van Trey Parker
en Matt Stone, valt duidelijk onder de tweede categorie. De reeks
trok de aandacht door het bijtende gevoel voor humor – de plots van
de reeks en de grappen die er werden gemaakt hadden lak aan goede
smaak of politieke correctheid, en schopten wild om zich heen naar
alles wat ze konden raken. De Amerikaanse overheid, het gezin als
hoeksteen van de samenleving, de onschendbaarheid van het kind,
kortom alles wat door een conservatieve samenleving als de
Amerikaanse als onaantastbaar wordt aanschouwd, kreeg hier een
ferme veeg uit de pan. De schetsmatige stijl van de animatie leek
enkel toe te voegen aan de agressie van de humor: de bewoners van
bergstadje South Park bestaan uitsluitend uit cirkels en rechte
lijnen, onderbroken door echte foto’s of zelfs 3-D achtergronden.
Het lijkt wel alsof de animatoren met schaar en lijm aan de slag
zijn geweest om hun anarchistische wereld te creëren.
De film is, verrassend genoeg, niet zomaar een verlengde versie van
de reeks geworden. Nu ‘South Park’ is overgestapt naar een groter
scherm, hebben de makers eindelijk de vrijheid gekregen om het
gevloek ook effectief te laten horen, zonder het te hoeven
wegbiepen. Grappen over dildo’s, sodomie, een enorme clitoris en
wat nog meer zijn plotseling perfect mogelijk. Parker en Stone
namen de gelegenheid te baat om een opvallend goed uitgewerkte
satire te schrijven over censuur, racisme en bizarre trucs met
pingpongballetjes.
‘South Park’ opent met een hilarische parodie op een typisch Disney
openingsnummer – de hoofdfiguren, Stan, Kyle, Cartman en de
onverstaanbare Kenny zingen vrolijk over hun bekrompen, red-neck
bergstadje, waarna ze binnenglippen in een film voor volwassenen:
‘Asses Of Fire’. Deze film, met Canadese komieken Terrance en
Philip in de hoofdrollen, bevat liedjes met ronkende titels als
‘Shut Your Fucking Face’, ‘Uncle Fucker’, en volwaardige
schetenduetten. De jongens worden geïntroduceerd tot een wereld van
vuile woorden, en beginnen deze dan ook meteen zelf te gebruiken,
tot grote ontzetting van hun ouders en de schoolleiding. De nodige
maatregelen worden dan ook genomen: de kinderen krijgen een V-chip
ingeplant, die hen een elektrische schok zal geven telkens ze
vloeken, en de verenigde moeders van South Park verklaren Canada
zelfs de oorlog onder het motto: Blame Canada!
Dat is het geraamte van een plot die vertakt tot in de hel, waar
Sadam Hoessein ondertussen Satan tot zijn homoseksuele seksslaafje
heeft gemaakt. Zo zie je maar weer. Fijnzinnigheid is hier
duidelijk ver te zoeken, maar intelligentie niet.
Wie dit soort van humor gebruikt, zal natuurlijk op verontwaardigde
reacties stoten van moraalridders voor wie dit te ver gaat –
voornamelijk Amerikaanse moraalridders. En inderdaad, Trey en
Parker lijken hier af en toe de grenzen af te tasten van hoe ver ze
kunnen gaan. Een aanval tegen Canada zal resulteren in grote
verliezen in de voorhoede, een peloton vol negers. Alle anderen
zullen relatief veilig blijven – dat is dan operation get behind
the darkies. Stan probeert de liefde van Wendy te winnen door
op zoek te gaan naar de clitoris, hoewel hij geen flauw idee heeft
wat dat wil zeggen. En zo van die scènes krijgen we nog; sommigen
ervan hebben rechtstreeks te maken met de satire die de film wil
brengen, anderen zijn strikt genomen gratuit maar voegen wel toe
aan de sfeer van totale oneerbiedigheid die de film uitstraalt. Ook
beroemheden krijgen er duchtig van langs; de Amerikaanse gewoonte
om faam gelijk te stellen aan prestatie (een gewoonte die hier
ondertussen ook is doorgedrongen), wordt geadresseerd door de
Baldwins te bombarderen en Winona Ryder op te voeren in een
onvergetelijke soldatenshow.
Wie hierdoor geshockeerd is, heeft natuurlijk dat recht, maar het
is opvallend dat er sterker wordt gereageerd op een film waarin dit
soort zaken wordt aangekaart, dan op de feiten zelf. Tenslotte
zitten we ook tegenwoordig met een situatie waarin de president van
de VS zijn eigen blame Canada heeft uitgesproken tegen een ander
land, om de aandacht af te leiden van eigen incompetentie en
binnenlandse problemen. Onder de smakeloze humor heeft ‘South Park’
vaak overschot van gelijk.
Natuurlijk gaat er in de vertaling van televisie naar film wel wat
verloren: bepaalde personages uit de serie krijgen geen plaats in
de film, wat jammer is, en de nevenplot over Satan wordt net wat te
lang uitgerokken. Maar je moet toch het lef waarderen van
filmmakers die binnen het medium van een tekenfilm over rim-jobs en
scheisse video’s durven praten.
Met de serie gaat het naar verluidt achteruit in de VS: de satire
wordt zwakker, de kijkers haken stilaan af. Voor de film maakt het
weinig uit; die blijft triomfantelijk overeind staan.
http://www.southparkmovie.com/
