

95 min / USA
Er worden maar weinig goeie rollen geschreven voor
oudere acteurs in Hollywood – om van de actrices nog maar te
zwijgen. Jack Nicholson, Dustin Hoffman en anderen zie je steeds
minder in films, laat staan goeie. Alleen Robert De Niro blijft in
de éne prutfilm na de andere opdraven. Een mens vraagt zich af
waarom.
Hij gaat verder op de ingeslagen weg in ‘Showtime’, een zeer
onleuke komedie die weinig spectaculair begint, en dan daarna nog
verraad pleegt aan z’n eigen uitgangspunt.
Trey Sellars, gespeeld door Eddie Murphy, is een stuntelende
verkeersagent die droomt van Hollywood. Aan het begin van de film
zien we hem tijdens zijn lunch een auditie doen voor een tv-serie
waarin hij een flik speelt. Hij acteert niet al te best, maar de
realiteit blijkt nog erger. Die avond ziet hij narcotica
rechercheur Mitch Preston in een nachtwinkel, en wanneer hij de
revolver in Prestons broekband ziet, denkt hij het ergste en roept
assistentie in. Deze oproep wordt opgepikt door een
nieuwshelikopter, en Preston, die een arrestatie probeerde te
verrichten, zit plots met een debiele verkeersagent en een
opdringerige nieuwsploeg op z’n dak, terwijl de drugdealers met een
gigantisch, supergeavanceerd wapen op hem zitten te schieten.
Wanneer het allemaal is afgelopen, wordt Preston zo pissig op de
nieuwsploeg, dat hij een camera kapot schiet.
Hier neemt de film een sprong over een gigantische kloof tussen
logica en onzin. Een gehaaide tv-producente, Chase Renzi (gespeeld
door Rene Russo), ziet de beelden van Preston en besluit een
reality show over zijn werk te draaien. Prestons commissaris gaat
daarmee akkoord omdat ze op die manier een rechtszaak kunnen
vermijden over het camera-incident. Vraagje: als jij als
tv-producente zo’n beelden ziet, zou je dan meteen denken: “laten
we dié eens een hele dag met een camera gaan volgen”? Ik dacht het
niet. En hoe logisch is het dat de politie het idee goedkeurt? Per
slot gaat het over een undercover agent, en gezien het feit dat de
nieuwsploeg een politiezaak heeft verstoord en het leven van
agenten en burgers in gevaar heeft gebracht, lijkt het dreigement
van een rechtszaak me weinig reëel.
Maakt niet uit. De cameraploeg dringt Prestons leven binnen,
verandert zijn kantoor en bezorgt hem zelfs een partner – Sellars,
natuurlijk, die geen rechercheur is, maar daar voor de gelegenheid
maar even tot gebombardeerd wordt. Dat kan schijnbaar.
Sellars heeft slechts één doel: een ster worden. Hij heeft zijn
beeld op het politiewerk duidelijk gekregen door te kijken naar
reality shows zoals deze, en hij steekt te pas en te onpas dan ook
een melige speech af over zijn motivaties. Hij proeft van nepdrugs
om het te testen, tot Preston hem vertelt dat echte flikken dat
nooit doen – wat als het vergif is? Hij trekt razend hard op met
zijn sportwagen om dan plots op de rem te gaan staan, stapt uit en
glijdt met z’n kont over de motorkap, omdat ze dat zo doen in de
film. De Niro bekijkt hem en zegt dat hij dat niet mag doen omdat
z’n wapen krassen maakt op de verf. Ja, en ook omdat zo’n motorkap
gloeiend heet wordt, zeker als je er zo hard mee rijdt. Murphy had
z’n kont moeten verbranden, maar die mate van logica bereikt zelfs
Robert De Niro niet in deze film.
De show, die aanvankelijk was bedoeld als een manier om “de
realiteit vast te leggen”, wordt hoe langer hoe meer een product,
geënsceneerd door Rene Russo, en terwijl De Niro en Murphy een
meute gillende fans van zich af moeten slaan, probeert De Niro uit
te vissen waar die gigantische wapens vandaan kwamen die de
drugdealers hadden. Wat eigenlijk zijn job niet is, want hij is een
narcotica agent.
Op die manier gaat de plot verder, van de ene ongeloofwaardigheid
naar de andere. Om een bepaalde naam uit een verdachte te krijgen,
plegen De Niro en Murphy een bedrog dat enkel als uitlokking
bestempeld kan worden – bekentenissen verkregen onder valse
voorwendsels zijn toch illegaal, of vergis ik me nu? En zo gaat dat
maar door. Voor een film die zich in het begin aandient als een
bespotting van de buddy cop movie, is het ongelooflijk hoe
‘Showtime’ zich bezondigt aan plotgaten die zich kunnen meten met
elke Zwitserse kaas.
Ik zei zonet dat ‘Showtime’ verraad pleegt aan z’n eigen
uitgangspunt. Hoe dat? Wel, de film begint als een satire op
reality shows en buddy cop movies, maar eindigt ermee het eerste op
te hemelen en volledig te conformeren aan de regels van het tweede.
Preston leert omgaan met de camera’s en er groeit zelfs iets tussen
hem en Russo. Meer dan dat, de cameraploeg speelt zelfs een rol in
de obligatoire happy end. Dat wat de reality shows betreft. Wat de
buddy cop movie betreft: dit is een film waarin een uur lang wordt
gespot met flikkenfilms vol achtervolgingen, waarna we een half uur
achtervolgingen te zien krijgen, even over the top als eender wat
uit de ‘Lethal Weapon’-reeks. Eigenlijk ís dit gewoon ‘Lethal
Weapon 5′, maar dan minder grappig in z’n krampachtige pogingen tot
humor.
De Niro spendeert een groot gedeelte van de film met een sombere
blik op z’n gezicht. Dat deed ik ook. Niet dat er geen enkele goeie
grap in de hele film zit, maar in een gemiddelde aflevering van
‘Friends’, twintig minuten lang, lach ik vaker dan tijdens heel
deze film van 95 minuten. Dat is geen goed teken. Ik vermoed dat De
Niro’s sombere gelaat veel te maken heeft met het script van dit
onding.
‘Showtime’ is evenzeer een product van lopende band-entertainment
als de eerste de beste reality show. Ook dit werd bedacht door een
gezichtloos comité aan bij elkaar gegooide schrijvers (kijk maar
eens hoeveel namen aan het scenario meewerkten), tot alle
individualiteit of spontaniteit eruit werd gezogen, en vervolgens
uitgevoerd door verveelde mensen van het vak. Er zit geen
originaliteit achter, laat staan enige passie. Enkel het verlangen
snel iets in elkaar te boksen dat geld zal opbrengen.
Eigenlijk vraag ik me af waar dit soort films voor nodig zijn: elke
reality show is méér een parodie op zichzelf dan een film als dit
ooit zou
http://www2.warnerbros.com/showtime/