Bij de term “romantische komedie” krijg ik hoe langer hoe vaker
de neiging gillend weg te lopen en mezelf te verschuilen in een
huis behangen met pagina’s uit de bijbel en crucifixen. Voor je het
weet, zit je weer met een ‘Bridget Jones’s Diary’ opgescheept. Maar
wat bleek, bij ‘Heartbreakers’ viel het allemaal nog wonderwel
mee.
Sigourney Weaver geeft haar carrière een hoognodige
adrenaline-injectie in één van haar steeds zeldzamere succesvolle
non-‘Alien’ rollen. Hier is ze Max, een langbenige dame die zich
samen met haar dochter Paige gespecialiseerd heeft in een
vindingrijke oplichterstruc: Max verleidt en trouwt rijke mannen,
evenwel zonder met hen naar bed te gaan. Dan, vlak na het huwelijk
(meestal nog binnen de 24 uur), zorgt Paige ervoor dat ze in
flagrante door haar moeder betrapt wordt met de onderhand wanhopig
naar seks hongerende mannen. Max int een royale
echtscheidingsuitkering, en de dames trekken weer verder naar het
volgende slachtoffer.
Paige wordt gespeeld door Jennifer Love Hewitt, een jongedame
die in deze film meer doet voor de wonderbra dan tien
reclamecampagnes tegelijk zouden kunnen. De hele film is eigenlijk
opgetrokken rond de in minimalistische topjes en bikini’s gehulde
borsten van juffrouw Hewitt, en ik veronderstel niet dat er veel
mannen in het publiek zullen zitten die daarover zouden willen
klagen. Je zou kunnen zeggen dat haar acteerwerk bepaald nog geen
concurrentie biedt aan pakweg Jodie Foster of Julianne Moore, maar
wie zit dààr nu naar te kijken?
Daarbij wil ik toch even een bedenking maken. In de loop van de
film wordt vermeld dat moeder en dochter onderhand al 13 mannen op
deze manier hebben bedrogen. Even later wordt de gemiddelde
tijdsspanne van één zo’n scam op 4 maanden geschat, met telkens een
aantal maanden tussentijd. Love Hewitt was op het moment dat deze
film uitkwam 21 jaar. Een conservatieve schatting van 2 huwelijken
en scheidingen per jaar geeft nog steeds aan dat Hewitt 14 was toen
ze voor het eerst de rivale van mevrouw haar moeder moest spelen.
Hoe zou dat gebeurd zijn, vraag ik me af? Nam Weaver haar
nauwelijks puberale dochter op schoot om haar uit te leggen hoe je
het Beest Met Twee Ruggen maakt om er geld aan over te houden? Ach
ja, ze zeggen dat de adolescentie steeds vroeger begint.
Dat is natuurlijk zoiets waar je je geen vragen bij dient te
stellen. Weaver en Hewitt werken goed samen, maar het zijn de heren
in deze film die de meeste geestige momenten op hun conto mogen
schrijven. Aanvankelijk is er Ray Liotta als één van de bedrogen
echtgenoten waarvan ze het laatste nog niet gehoord hebben. Na een
aantal minder succesvolle jaren in verdienstelijke, maar weinig
bekeken producties, is Liotta weer helemaal terug met goeie
bijrollen in ‘Hannibal’, ‘Blow’ en
nu hier. De man met de blauwste ogen van Hollywood is wellicht één
van de weinigen die zijn oververhitte geslachtsdelen op ijs kan
trakteren en het leuk maken zonder een spoor van smakeloosheid.
Later is er echter Gene Hackman, die absoluut de show steelt als
een tabaksproducent die continu met een sigaret tussen de lippen
loopt, behalve wanneer hij een schier onuitputtelijke voorraad
slijm naar boven hoest. De man is ervan overtuigd dat iedereen zo
snel mogelijk moet gaan roken, met speciale aandacht voor kinderen,
en Gene Hackman speelt hem in imitatie van WC Fields op een
onovertreffelijke manier. De leukste grap in de hele film is die
waarin Weaver tracht om haar potentiële slachtoffer weer tot leven
te wekken.
De filmmakers zijn zo slim geweest om de twee voornaamste
mannelijke bijrollen, Liotta en Weaver, elkaar niet voor de voeten
te laten lopen; het is pas wanneer Hackman het uiteindelijk
begeeft, dat Liotta terug op de proppen komt, waardoor de film in
leven blijft, maar niet bezwijkt onder een overdosis. En natuurlijk
mag niets in de weg staan van Love Hewitt’s sex-appeal.
Tot zover het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat een
romantische komedie er moeilijk buiten kan om toch nog romantisch
te worden, zodat er een liefdesrelatie wordt bijgesleurd tussen
Hewitt en Jason Lee (uit ‘‘Almost
Famous’) als een bareigenaar. Een relatie die geen moment
geloofwaardig is, maar gehoorzaamt aan de wetten van Hollywoodfilms
dat je toch een hartverwarmend einde nodig hebt. In extremis worden
de bitches toch nog lieverdjes, en dat is jammer. Ik hield wel van
de bitches, namelijk.
Uiteindelijk blijf je over met een oprecht geestig blijspel van
een film. De slijmeriger momenten dient u er gewoon bij te
nemen.
http://www.mgm.com/heartbreakers/
