Soms wordt een film een klassieker ondanks zichzelf – dat is
precies wat er gebeurde met John Carpenter’s originele ‘Halloween’,
de eerste film uit een serie die (tot nog toe) vijf delen telde,
plus een succesrijke tv-reeks. Hoewel de sequels stuk voor stuk tot
onzin zijn uitgeroepen, slasher-bullshit van begin tot eind, heeft
het origineel een cultstatus gekregen, en staat het bekend als één
van de beste horrorfilms aller tijden. Gedraaid op een schema van
slechts 22 dagen en met maar 300.000 dollar budget, werd
‘Halloween’ in ieder geval een monstersucces bij critici en
publiek.
Nu ik er na 23 jaar nog eens naar kijk, moet ik me afvragen
waarom. Je ziet zo goed als niets gebeuren in ‘Halloween’ –
misschien één of twee moorden, maar dat is dan ook alles. Voor het
overige beperkt men zich tot de “schokkende” ontdekking van de
lijken achteraf. Nu zou je kunnen zeggen dat we tegenwoordig
natuurlijk al heel wat meer geweld en horror gewend zijn, en dat
geen enkele film uit die periode nu nog in staat zou zijn om echt
te shockeren. Ik zou er bijna mee akkoord gaan, als we geen films
hadden zoals ‘The Exorcist’ en ‘The Omen’ om het tegendeel te
bewijzen.
Wat voor spanning er dan ook in ‘Halloween’ zit, komt uit de
subjectieve cameravoering – trackingshots domineren, we kijken
continu door de ogen van één van de personages. Dat, gecombineerd
met de (werkelijk meesterlijke) muziek, zorgen ervoor dat je in het
begin nog bereid bent om je ongeloof een heel eind op te schorten
en mee te spelen. Maar wanneer er na een uur nog zo goed als niets
gebeurd is, behalve wat flauwe valse schrikeffecten, wordt het
moeilijker om je goede wil te bewaren. Tegen de tijd dat de
(off-camera) slachting dan toch begint, zit je al lang te geeuwen.
De trucs van Carpenter werken niet meer – hij heeft er ons in de
weinig avontuurlijke eerste helft van de film ongevoelig voor
gemaakt.
Misschien ligt het gebrek aan ware spanning nog wel het meest
aan de totale afwezigheid van een logische plot – een jongen
vermoordt in ’63 op Halloween zijn zus, wordt naar een
psychiatrische inrichting gestuurd, ontsnapt daaruit op Halloween
’78 en begint jonge meisjes te achtervolgen, om van hen
babysitter-saté te maken, geheel volgens de regels die in ‘Scream’
zo keurig op een rijtje worden gezet. Als publiek zit je naar het
scherm te staren en stel je jezelf de diepzinnige vraag: qué?!
‘Halloween’ zal het beste herinnerd worden als de startfilm van
één van de meest profitabele filmreeksen in de geschiedenis, én als
de debuutfilm van Jamie Lee Curtis, die het gillen van haar moeder
heeft meegekregen en dat niet onaardig doet. Maar het is veteraan
Donald Pleasance die de beste regels tekst heeft. Hij mag dingen
zeggen als: “The evil has escaped” en “Death has come to your town,
sherrif!” En dat publiek maar gniffelen.
