Hoe langer hoe meer schijnen actiefilms excuses te moeten zoeken
om actiefilms te zijn: producenten zijn blijkbaar niet meer in
staat om een twee uur durende verzameling oliedomme explosies te
verkopen als precies dat, en men zoekt uitvluchten. Het is een
historisch liefdesdrama (‘Pearl
Harbor’), het is een ernstige thriller over de reële dreiging
van terrorisme (‘‘Swordfish’‘)… Ze
zouden er eender welke naam aan geven, om te vermijden de waarheid
te moeten zeggen.
Wat dat betreft is het al een opluchting om een film als ‘The
Fast And The Furious’ te zien, die er ronduit voor uitkomt onnozel
te zijn en geen enkele poging onderneemt om zich tot iets meer te
verheffen.
Paul Walker speelt een politieagent die undercover gaat in het
milieu van illegale racers. De mensen hier leven pas als ze tegen
200 km per uur door de straten van Los Angeles sjezen in auto’s die
zodanig zijn omgebouwd dat je maar op een knopje hoeft te drukken
om een boost te geven aan de motor die je nogmaals nieuwe snelheden
instuwt. Deze races zijn eigenlijk de voornaamste bestaansreden van
de film: in Los Angeles rijden schijnbaar geen andere auto’s
(behalve één lullige pizzabezorger), wat hen vrij spel geeft om een
paar honderd man publiek te verzamelen en hun leven te riskeren in
hun haast futuristisch aandoend opgefokte fallussymbolen.
Eigenaardig detail bij deze races: de deelnemers vertrekken op een
bepaald punt en rijden een aantal kilometer rechtdoor (je moet maar
eens proberen een bocht te nemen tegen 200). Niet alleen komen ze
hierbij geen enkele andere auto tegen, maar tegen de tijd dat ze
finish bereiken, is hun gehele publiek daar al aangekomen. Kunnen
die even hard lopen!
De politie is niet echt geïnteresseerd in de races, hoe
gevaarlijk die ook mogen zijn. Waar het hen om te doen is, zijn de
overvallen op transportwagens die een ware plaag aan het worden
zijn: camions vol video-apparatuur worden ingehaald door
supersonische Honda’s en en route gekaapt. Je zou jezelf de vraag
kunnen stellen of het niet makkelijker zou zijn die spullen uit de
winkel te stelen, maar dat is niet de bedoeling.
De daders van die overvallen moeten allicht gezocht worden onder
de racers, dus sturen ze er Walker op af, de slechtste undercover
agent die de filmwereld ooit gezien heeft: hij sluit vriendschap
met de regerende kampioen van de races (de ironisch genaamde Vin
Diesel), wordt verliefd op diens zuster, wordt bijna betrapt
wanneer hij op zoek gaat naar gestolen goederen en vindt met al dat
geen greintje bewijsmateriaal. Tot hij er expliciet om vraagt
natuurlijk. Dat helpt.
Absurditeiten duiken overal op: Walker gaat zich melden op het
hoofdkwartier van zijn afdeling, en zijn directe overste moet hem
vertellen dat ze zich gevestigd hebben in een huis waarin Liz
Taylor nog heeft gewoond. Blijkbaar is dit dus de eerste keer dat
Walker een bezoekje brengt aan zijn collega’s. Een nevenplot rond
een vete met de Chinese maffia is er aan de haren bijgesleurd, en
de personages zijn weinig meer dan wandelende clichés. De dialogen
zijn summier op het belachelijke af, en worden door de acteurs
gedeclameerd met gezichten alsof ze overtuigd zijn dat ze in
Shakespeare zitten.
En toch. En toch is dit één van de weinige actiefilms van het
voorbije jaar die niet te lijden heeft aan chronische pretentie. En
toch is dit één van de weinige actiefilms van het voorbije
decennuim waarin de regisseur (Rob Cohen), een zeker gevoel voor
tempo aan de dag legt. De actiescènes zijn goed in elkaar gestoken
en er ligt voldoende tijd tussen om het publiek enigszins op adem
te laten komen. Natuurlijk is het allemaal absurd, maar ‘The Fast
And The Furious’ levert precies wat het belooft: harde, beukende
muziek die je hersenen voldoede hoort te verdoven om vragen naar de
logica te vermijden. Actiescènes die adrenaline verwekken in plaats
van hoofdpijn. Een beetje fun voor wie ervan houdt.
Het is allemaal geen kunst, maar u weet waar naartoe voor de
betere stupiditeiten.
http://www.thefastandthefurious.com
