Door een spleetje kruipt de King of the Zulus je kamer binnen. Het scharnier van de deur kraakt, en je weet het meteen: dit is Flat Earth Society (FES) in zijn beste doen. Van de muziek van Armstrong, de grootmeester, rest bij wijlen niet veel meer, maar toch is het meer dan duidelijk een eerbetoon aan Louis.
Op vraag van de Ancienne Belgique ging FES aan de slag met het repertoire van Louis Armstrong. De man zou in 2001 100 jaar geworden zijn, en dat leek een leuk moment voor een eerbetoon, meende programmator Kurt Overbergh. Vermeersch reageerde gevat: "Achttien witte Zulu’s recht uit de Belgische Brousse ontmoeten de Grote Zwarte Smurf uit Perdido."
Wie Armstrong zegt, denkt meteen aan de tijdloze ’plakker’ What A Wonderful World. Erg intiem en ingetogen is het in de versie van FES. Het nummer contrasteert enorm met het swingende karakter van de meeste songs.
Het minste dat je van The Armstrong Mutations kan zeggen, is dat het werk van Louis Armstrong verrassende, en vooral boeiende mutaties ondergaat. Uiteindelijk draait het niet enkel om de vraag hoe FES Armstrong aanpakt, maar ook omgekeerd. Na dertien Armstrong-mutations blijft enkel FES over en doet gewoon verder.
In Intro’s bijvoorbeeld breide trompettist Bart Maris de intro’s van verschillende Armstrong-songs aan elkaar. Voor de eerste keer op een FES-schijfje is Peter Vermeersch niet meer alleen aanwezig als componist. Andere groesleden, Bart Maris in het bijzonder, schrijven met dezelfde souplesse als Vermeersch songs.
Twee constanten uit de muziek van Peter Vermeersch en FES vind je ook op deze plaat. Raad-het-plaatje moet echt wel het favoriete spelletje zijn van Vermeersch. Meer dan eens herken je flarden van overbekende melodieën. Een tip: bestudeer de plaat goed en overtroef vervolgens je vrienden op café. In (Little) King Ink bijvoorbeeld vergroeit Nick Cave met Armstrong. Wonderful World eindigt op de tonen van het Amerikaans volkslied. Ook ’citeerde’ Vermeersch George Gershwin in verschillende songs.
Een ander leuk spel van Vermeersch is het verstoppen van eigen werk in een intro. Herken Marche des Lames in Black and Blue. Hoe meer je luistert, des te meer je de leuke en pittige details en hoekjes weet te appreciëren. Swingende witte Zulu’s die je van de eerste tot de laatste noot in hun greep hebben.
En Armstrong? Die moet tevreden zijn met al dit moois. Al verwoordde Peter Vermeersch het tijdens de voorstelling van het project in de zomer van 2002 iets pessimistischer: "Volgens mij draait Armstrong zich om in zijn graf als hij dit hoort." Als je ’t ons vraagt, kon de man geen mooier eerbetoon krijgen.