The Dark Side of the Moon, één van de meest legendarische albums uit de muziekgeschiedenis, kende zopas zijn zoveelste rerelease, dit keer met ultra geavanceerde geluidsmix. Hoog tijd om dit album tot klassieker te bombarderen, zo dachten wij.
Gedurende de tweede helft van het jaar 1972 werd muziekgeschiedenis geschreven in de Abbey Road Studios. Ditmaal niet door The Beatles, maar door de heren Waters, Gilmour, Mason en Wright, in de volksmond ook wel Pink Floyd genoemd. Ze werkten daar onder impuls van Roger Waters aan een conceptalbum over de dingen die een zware invloed in een mens zijn leven kunnen hebben. Niet bijster origineel en vooral zeer ruim interpreteerbaar als concept, maar het heeft wel tot een fantastisch album geleid: The Dark Side of the Moon
Een maagdelijke beluistering van dit album moet één van de meest indringende muzikale ervaringen in popmuziek zijn, zeker als er een koptelefoon in het spel is. Het begint al aardig geschift met een fijne mélange van hartslag, voetstappen, doppler-effectjes (afgeroomd met samples uit de rest van het album) in opener "Speak To Me", maar het hele album zit vol met vreemde geluidjes, halve akkoorden op de achtergrond en aanwaaiende stemmen. Wie het hele album voor de eerste maal in een ruk uitzit, kan na de afsluiter "Eclipse" alleen maar onder de indruk zijn en zichzelf even bijeen rapen.
Ofwel zit je de boel natuurlijk niet uit en trek je een wenkbrauw op als Waters "Breathe in the air/don’t be afraid to care" zingt in "Breathe", een tweede bij toeters- en bellenintro van "Time" en smijt je de CD door het venster als Claire Torry aan haar bekende zangimprovisatie begint in "The Great Gig In The Sky". ("zing alsof je leven er letterlijk van afhangt", schijnen ze haar gevraagd te hebben, "we willen doodsangst horen".) Je mist dan wel de rinkelende kasregisters van "Money", de saxofoonsolo uit "Us And Them" en het meesterlijk naar een climax harmoniërend "Eclipse". Maar goed, als u dat erg vond, zat de CD nog in de speler.
Het bizarre aan The Dark Side of the Moon is dat het tekstueel bol staat van de zwaarmoedige thema’s en deprimerende oneliners ("Every year is getting shorter, never seem to find the time"), maar dat de muziek uit een zeldzaam opbeurende melancholie blijkt opgetrokken. Vooral de keyboards en pianomelodieën van Richard Wright tillen dit album meerdere malen naar ongekende hoogten. Laten we echter ook niet vergeten dat (naast één van de bestverkopende albums ooit te zijn) The Dark Side of the Moon waarschijnlijk ook het minst nuchter gehoorde album uit de muziekgeschiedenis zal zijn. Ook zonder kruidensigaretten is dit album echter een belevenis, zeker met de nieuwe surround mix op de 30th anniversary edition.
