Sinds de algemene inburgering van de dvd brengen steeds meer bands op dit nieuwe medium allerlei soorten materiaal uit. De nieuwe dvd met oude opnames is sinds kort ook de moeder van alle rock- en metalbands, Black Sabbath, niet meer vreemd. De live-dvd Never Say Die is een historisch monument, maar eigenlijk ook niet veel meer dan dat.
Het is af, het is aan, het is af, het is aan,… Het zou over tienerliefde kunnen gaan, maar we hebben het over de haat-liefde verhouding tussen Ozzy Osbourne en het legendarische Black Sabbath. De geschiedenis van de band telt niet minder dan 25 verschillende line-ups, en tussen de 5 en de 10 Ozzy-returns, men zou er zowaar duizelig van worden. Op Never Say Die krijgen we de kans om het originele personeelsbestand van Geezer Butler (bas), Bill Ward (drums), Tony Iommi (gitaar), en Ozzy aan het werk te zien op het toppunt van hun populariteit (en hun kunnen) in 1978.
Het was in 1978 echter niet al peis en vree in het Sabbath-kamp. Eind 1977 had Ozzy de band verlaten wegens "some personal problems" en hij kwam in begin 1978 maar net op tijd terug om zijn vervanger Dave Walker voor de opnames van het album Never Say Die aan de kant te zetten. Na de tour die hierop volgde werd Ozzy op zijn beurt weer aan de kant gezet door de andere bandleden, wat direct het einde van een bijna magisch viertal betekende. De beelden die vandaag op dvd verschijnen zijn, komen uit die laatste tour van het échte Black Sabbath en geven een aardig beeld van de "vibe" die er in die dagen heerste.
Zelfs op dvd blijven oude beelden echter oude beelden en dat merk je. Van videoshows en vlammenwerpers was in die tijd nog geen sprake en ook de klederdracht, de stageperformance, en het camerawerk dragen daarom de stempels "kig" en "oud". De fans van het Ozzfest-gebeuren moeten zich dus niet verwachten aan allerlei aardige geintjes en flitsende showelementen die Osbourne vandaag met zich meezeult. Dit is Black Sabbath, "raw and uncut".
Het voordeel hiervan is dat je de band en de songs kan appreciëren zoals ze zijn en in dat opzicht is het meer dan een geluk dat de geluidsband van de dvd beter is dan de beeldkwaliteit. Elke rechtgeaarde rocker gaat nog steeds door de knieën voor klassiekers als "War Pigs", "Black Sabbath", Electric Funeral", en "Paranoid" en het is dan ook een waar genoegen om de originele leden aan het werk te zien met die songs.
Die podiumact kunnen we als volgt omschrijven: Tony Iommi staat even stoïcijns onbewogen als altijd zijn ding te doen, Geezer Buttler lijkt wel last te hebben van vreselijke jeuk, Ozzy loopt bij momenten te springen als een Jantje dat eens pruimen zag hangen, en Bill Ward mept als een ware bezetene zijn drumstel naar de vernieling. Toegegeven: het lijkt soms nergens naar, maar het heeft zijn charmes en uiteindelijk is dat wat hard rock hoort te zijn: passievol, hoe het er ook uit mag zien. Vraag dat ook maar eens aan de heren van AC/DC.
Als monumentale tijdsopname van één van de grootste muziekfenomenen ooit kan Never Say Die dus zeker tellen. Als een absolute must-have voor elke collectie dan weer niet. Daar is de track listing van de dvd te kort voor, de beelden te magertjes, en – vooral – de verpakking te karig. Naar extra’s kunnen de fans immers fluiten en zelfs een mini-documentaire kon er blijkbaar niet af bij de Sabs. En dat is voor een dvd die een historisch hoogtepunt wil vastleggen toch wel een niet te ontkennen gebrek.
Ozzy Osbourne, hét "sex, drugs and rock and roll"-wrak aller tijden, had al drie keer dood kunnen en moeten zijn, want de latere reünies van het originele Black Sabbath waren nooit wat ze geweest waren. Never Say Die heeft in dat opzicht niet alleen een toepasselijke titel, maar is ook een mooi vergelijkingspunt voor het latere Black Sabbath-materiaal. Het is ook een aangename opfrisser voor diegenen die in alle lachwekkende aandacht voor het Ozzmens de laatste maanden bijna vergeten waren dat hij ooit een semi-god was en geen pensioneerde Backstreet Boy die door vrouwlief en MTV in de poppenkast uitgespeeld wordt. We hebben er eerlijk gezegd wat medelijden mee.