Kent u deze nog? Het in de jaren tachtig waanzinnig populaire jongensgroepje A-Ha deemsterde in de jaren negentig volledig weg, maar een tweetal goeie comebackplaten later toeren ze terug de Duitse stadions af. Deze live-plaat bewijst dat de hitjes van weleer eigenlijk ijzersterke songs zijn, die het ook zonder hun eightieskleedje kunnen doen.
Vorig jaar nog maar bewezen deze Noren met Lifelines dat je ook als popidool op leeftijd je waardigheid kan behouden. Met een uitgebreide band achter zich trokken ze met die cd de hort op en in Duitsland — waar het trio nog steeds erg populair is — werd een rondje stadions gedaan. Een indrukwekkend sfeerbeeld daarvan werd deze live-cd.
Het eerste wat opvalt is hoe stevig de sound is die A-Ha neerzet. “Minor Earth – Major Sky” krijgt potige gitaren mee en de koele beat van “Did Anyone Approach You” wordt vervangen door een echte drumroffel. Ook de oude nummers worden van hun eightieskantje ontdaan en dan merk je pas hoe goed deze nummers eigenlijk zijn. A-Ha’s songs zijn sterk genoeg om in elk decennium hits te zijn geweest. Dat ze dat toevallig in de jaren tachtig werden is jammer, want de songs komen pas echt tot leven in deze minder afgelikte setting.
“Turn The Lights Down”, het duet met Bel Canto-zangeres Anneli Drecker, staat niet op dit album, maar toch is de zangeres sterk aanwezig: bij verschillende gelegenheden — ze maakt deel uit van de band — en biedt haar tweede stem prachtig weerwerk. “Crying In The Rain” vaart er meer dan wel bij en ook elders blijft ze subtiel aanwezig.
Ergens onderweg is A-Ha er dus in geslaagd zich te heroriënteren van tieneridolen tot rijpe muzikanten. “The Sun Always Shines On TV” blijft een heerlijk barok stuk, maar het is op momenten als “Stay On These Roads” dat de ware magie bovenkomt. De groep bouwt het oorspronkelijke nummer af tot een akoestisch rustpunt en smijt er als absolute hoogtepunt “Hunting High And Low” achteraan. Van de dramatische climax naar de kippenvel veroorzakende bijna a capella-samenzang van een gans stadion: het maakt van de song een triomf. Met het daaropvolgend “Take On Me” is het feest helemaal compleet. Zeker omdat deze versie met echte drum absoluut superieur is aan de jaren tachtig versie met drumcomputer.
“The Living Daylights” krijgt halverwege een reggaekleedje aangemeten dat het wel past en “Swing Of Things” mag ons dan niet bijgebleven zijn vanuit onze jeugd, live haakt het zich vast om nog dagen rond te spoken.
A-HA is een grote band, en het is jammer dat ze pas nu de vorm vinden waarin dat zich het beste uit. De leden lieten in interviews al optekenen dat hun beste werk nog moet komen. We geloven het met graagte en kijken er al naar uit. Bij een volgende passage in Brussel hopen we alvast dat Morten Harkett beter bij stem is dan vorig jaar. U vindt ons op de eerste rij.
