Aphex Twin heeft een hoop klassiekers bijeen geschreven die uw platenkast een instant aura van hipheid geven, maar hij zet even graag onbeluisterbare rommel op CD. 26 Mixes for Cash bevat ongeveer evenveel van beide.
Richard D. James aka Aphex Twin (aka AFX en een half dozijn andere pseudoniemen) is nogal legendarisch in bepaalde milieus. Hij is een muzikaal genie, dat in de jaren ’90 ambient en techno van respectievelijk muzak en dansmuziek opwaardeerde tot luistermuziek. The Richard D. James album en Selected Ambient Works vol. 1 zijn klassiekers in het genre. Gooi daar nog een pakje geniale singles tegenaan en je krijgt een mythe die bijna lachwekkend is.
Richard D. James is ook een anarchist, een clown, een vuile klootzak met een ziek gevoel voor humor (u kiest uw favoriete benaming zelf maar). Anekdootjes over hem doen het altijd goed op een hip feest, en we moeten eerlijk zijn: hij heeft grappige stoten uitgehaald. Zo zijn er de DJ-sets waarop hij de naald met schuurpapier en een mixer mishandelde en de foto van het graf van zijn jong gestorven tweelingbroer op een singlehoes. Hij shockeert graag, maar iedereen blijft het geweldig vinden, zeker als men en passant nog een straffer AFX-verhaal kan opdissen.
Er is eigenlijk al een hele tijd niets anders over Aphex Twin te vertellen dan dat hij ooit ontzettend invloedrijk was en met iedereen zijn voeten speelt. En daar verandert deze 26 Mixes for Cash geen ruk aan. Misschien nog eens vertellen dat iedereen door hem geremixt wilde worden en hij soms gewoon een eigen nummer meegaf omdat hij de boel vergeten was. En, oh ja, die titel is ook best gedurfd. Jaja, da’s lachen. Maar de muziek voegt eigenlijk niks toe.
Er staan pareltjes op dit album, dat wel, maar niets is zo goed als zijn reguliere werk. Er staat ook verschrikkelijke rommel op en dat is eigenlijk wel nieuw. De pareltjes zijn om te koesteren (de remix van Philip Glass zijn ’Heroes’-symfonie bijvoorbeeld: met de originele Bowie-zanglijn) en er is geen enkele artiest die zoveel kwaliteit op een remix-album weet te verzamelen. Het feit dat de tracks gemiddeld 7 jaar oud zijn en de wisselvallige kwaliteit maken echter dat het album gedoemd is om stof te vergaren in de CD-kast terwijl The Richard D. James Album of een ander AFX-meesterwerk uit de vorige eeuw nog eens door de boxen schalt.Velen zouden moorden begaan voor deze tracks (en anderen hebben er veel geld voor betaald), maar eigenlijk is 26 Mixes for Cash ondermaats als Aphex Twin-album.
De tragedie is dat dit afleggertje volgt op het al even wisselvallige Drukqs. Bij dat album kon je nog denken dat Risjaar zijn tijd weer dermate ver vooruit was dat de boel best nog een jaar of vijf rijpte in je CD-rek. Nu hoop je dat ergens (in pakweg Japan of Duitsland) een andere gek naarstig de fakkel is aan het overnemen van onze (toch nog) favoriete weirde Brit.
