Olly Knights en Gale Paridjanian van Turin Brakes trokken naar Los Angeles, worstelden er wat met het tweede plaatsyndroom en maakten vervolgens Ether Song. Ze hebben de New Acoustic Movement overleefd en ook de opvolger van The Optimist LP mag er zijn.
Ze waren een beetje het vreemdste duo dat in heel die New Acoustic Movement boven kwam drijven: twee mannen, twee akoestische gitaren, en veel meerstemmigheid. Sindsdien is het Simon & Garfunkel-stigma op hen blijven rusten. En dat duo, zo knikte menig recensent, is toch wel een beetje fout. Paul Simon alleen, ok, die had talent, maar samen met die rare krullenbol Garfunkel, maakte hij in het begin toch maar cheesy folkrock.
Maar kan je folkrockers verwijten dat ze folkrock maken? Je kunt hoogstens stellen dat het genre je ding niet is, en trouwens: "Sound Of Silence", "Bridge Over Troubled Water" en "The Boxer" van Simon & Garfunkel zijn toch wel allemaal verdomd schone nummers. En er stonden er op Turin Brakes’ debuut toch wel een paar songs van dat kaliber, met als uitschieter "Underdog (Save me)".
Turin Brakes is dus inderdaad very folkrock en meer dan eens zijn ze ook very Simon & Garfunkel. En heel vaak zijn het verdomd mooie liedjes die ze samen maken. "Stone Throw" bijvoorbeeld, waar de stemmen van Knights en Paridjanian erg mooi samenkomen op dat "So love me like my brother should/keep me safe from harm"-stuk.
Erg mooi is ook de single "Pain Killer", dat met een onweerstaanbaar refrein is gezegend. Het is een perfect nummer voor een zonnige zaterdag, om met de ramen open en een sigaretje rokend van het flanerende volk onder je raam te genieten. De eerste rokjes zijn alweer gesignaleerd, en plots lijkt het een perfecte dag. Bagdad ligt inderdaad ver weg, en als je de radio uitzet kun je perfect doen alsof het niet bestaat. Ja, we weten het, maar kun je eeuwig boos blijven als het toch niets uithaalt?
En zodus: voor één middag lang brengt Turin Brakes met Ether Song soelaas in deze woelige tijden. Eén middag vergetelheid. Soms is dat al veel.
