Als er één muzikant-componist is die de bescheidenheid zelve is, dan moet het Peter Vermeersch wel zijn. De man uit Gent schreef een zoveelste geniale album bij elkaar. Na parels van cd’s voor X-Legged-Sally en A Group zijn we nu toe aan Trap, het vijfde schijfje van Flat Earth Society (FES).
De muziek van FES wordt vaak omschreven als bigbandmuziek, een omschrijving die in feite veel te beperkend is. Het woord stopt het gezelschap zo ongeveer in een keurslijf binnen de jazzmuziek. FES zou FES niet zijn als ze probleemloos uit dat keurslijf zou stappen. Niet voor de hand liggende associaties en plotse wendingen maken duidelijk dat FES meer is dan een bigband.
Peter Vermeersch maakt met FES duidelijk dat bigbandmuziek niet saai hoeft te zijn. Met humor, grappige wendingen en het nodige sarcasme kleurt hij zijn songs tot pittige muziekstukken. Peter Vermeersch mixt oude en nieuwe stijlen alsof het niets is, en vist probleemloos verloren gewaande melodieën uit ons collectief geheugen weer op.
Openingsnummer "Mixture" zet meteen de toon van de plaat. Een stuk van de Belgische orkestleider Fud Candrix vormt de rode draad van het nummer. Vermeersch’s eigen composities sluipen als een mol het nummer binnen, en smukken Candrix’s nummer op met elementen die verwijzen naar composities van Duke Ellington.
Eén van de geniaalste nummers moet de titeltrack "Trap" zijn. In de acht minuten dat het nummer duurt wisselt het zo vaak van ritme, metrum en melodie als de gemiddelde Hollywoodster van sexpartner. Voortdurend dus. Akkoord, het resultaat is hoekig. Maar niet op een wijze dat het geheel onbeluisterbaar wordt, de verrassende wendingen steken doordacht in elkaar. Oorspronkelijk diende het nummer als intro voor "The Carmen", maar mettertijd ging het een eigen leven leiden.
Voor de liefhebbers van een muziek-quiz, kunnen we "The Carmen" warm aanbevelen. Vermeersch en Wim Willaert mixen Bizet genadeloos met onder andere Lennon/Mc Cartney, Elvis Presley en Fred Schneider. Weerom moeten we toegeven dat het geheel knap in elkaar steekt. Anja Kowalski zingt de stukken op een wijze waarvan we dachten dat het onmogelijk was. De stembanden van Kowalski bereiken overigens vooral op "Servus sagt die schöne Stadt der Lieder" ongekende hoogtes.
Op Trap vinden we niet enkel nieuw werk. Zowel "Zonk" als "Marche des lames" waren reeds te vinden op de registratie van Larf, het theaterstuk van Josse De Pauw met live-muziek van FES. Omdat FES deze nummers in de studio opnam, missen ze soms wel het pit dat eerder op Larf wél te horen was. Beide nummers zijn iets meer gekuist en afgelijnd, de klankkleur werd door de studio-opname iets meer uitgebalanceerd. Maar ons hoort u voor de rest niets dan goeds vertellen over dit schijfje.
