Vorig jaar reeds zorgde Cave In met Jupiter voor een zeer aangenaam emocore-zonder-oogkleppenplaatje. Toen was er echter harde concurrentie van de nieuwste Fugazi, de oervaders van het genre, zodat het album wat onopgemerkt bleef. Ze proberen het nog eens met Tides of Tomorrow, de Grote Stap Voorwaarts.
Cave In heeft duidelijk roots in de Amerikaanse hard- en emocore, maar zoals elke goede groep laten ze het hokjesdenken aan de muziekjournalisten. Gedurende het half uur dat deze EP duurt, komen vele genres voorbij: van jazzy ritmes in de openingstrack tot melodieuze metal (denk Alice in Chains of Life of Agony) in "The Callus" en "The Calypso". "Everest" klinkt zowaar als Tool in een sympathieke bui.
Onze favoriet is "Dark Driving", dat uitblinkt in vreemde wendingen en bizarre beelden en klanken. ‘The reality check is in the mail’, zo zingt Stephen Brodsky tussen de dreigende drums en bluesy gitaren door: kippenvel. Als iemand hier ooit een film bij maakt, zullen gevoelige zielen zich best onthouden.
Tides of Tomorrow is geen eenvoudig plaatje. Even beluisteren in de platenwinkel kan een grote miskoop voorkomen, maar het duurt even voor je erin komt. Wie van Jimmy Eat World houdt, kan met deze EP een iets moeilijkere groep in hetzelfde genre proberen. Wie echter valt voor de gecoiffeerde stadionrock van Nickelback of het petje van Fred Durst, kan dit misschien best links laten liggen.
