Na (Sketches for) my Sweetheart the Drunk, Mystery white Boy, en Live à l’Olympia, verschijnt er precies vijf jaar na de tragische dood van Jeff Buckley, een ‘nieuw’ postuum album. Ofwel: hoe Jeff Buckley voor Grace (1994) klonk. Maak kennis met Jeff Buckley zoals u hem nog nooit eerder hoorde.
Deze keer zijn het geen ruwe sketches of live opnames van Europese tours, maar wel onuitgegeven materiaal en demo’s uit 1991-’92, opgenomen in de studio, tijdens repetities of clubconcerten met de hulp van zijn toenmalige gitarist Gary Lucas (ex-Captain Beefheart).Onder het streng toeziende oog van Mary Guibert, mama Buckley, werden voor Songs to no one elf songs geselecteerd uit Buckley’s rijk archief van onuitgegeven opnames.
Het openingsnummer, "L’hymne à l’amour", is niet meteen het meest toegankelijke nummer van de plaat. Komt daar nog eens bij dat het maar liefst elf minuten en dertig seconden duurt. Hij blijft maar eindeloos op zijn gitaar tokkelen en door zingen op een bezwerende toon. "I irritate and/or entertain an audience…", schreef Buckley ooit eens in een brief naar zijn fans. Zelfkennis had hij in ieder geval wel.
Laten we dus maar snel overgaan naar het volgende liedje dat erg toepasselijk "How long will it take" heet. Dit nummer is de eerste van vele verrassingen op deze cd. Het zomerse gitaarrifje creëert een opgewektheid die we van Buckley helemaal niet gewoon zijn. We wanen ons heel even op een tropisch strand in Hawaï. Een vrolijke Jeff Buckley, het is eens wat anders.
Ook "Malign fiesta (no soul)" is iets helemaal anders en zal elke Jeff Buckley liefhebber met verstomming doen slaan. Jeff Buckley goes punk!! Jawel, u leest het goed: loeiend harde en snelle drums, gierende en knarsende gitaren en een brullende Buckley. Niet echt iets voor gevoelige oortjes.
Zij kunnen zich dan weer verwarmen aan het prachtige en ontroerende "Satisfied mind" en een paar oude bekende: "Mojo pin" en "Grace", van op Buckley’s meesterwerk Grace, dat elke zichzelf respecterende muziekliefhebber wel in huis heeft. Op Songs to no one krijgen we van beide nummers een vroege demo-versie te horen, maar veel verschil is er niet echt. "Mojo pin" klinkt wat naakt — maar wel mooi — zonder steun van een band en het onverwachte intermezzo van een mondharmonica in "Grace" heeft ook wel iets.
Songs to no one 1991-1992 kan in geen enkel geval tippen aan Grace, maar dat zal ook wel niet het doel zijn van deze plaat. Het is een vreemde maar interessante verzameling geworden die zowel zal entertainen en irriteren. Niemand zal ontkennen dat Jeff Buckley een hemelse stem heeft en prachtige liedjes heeft gemaakt. Soms laat hij zich echter net iets te veel gaan en dan wordt het té speciaal, té experimenteel, té ingewikkeld.
En dat is op deze plaat geregeld het geval. Bovendien is de opnamekwaliteit van de selectie ook niet altijd optimaal, wat in het nadeel speelt van vele songs. Wij kiezen er dan ook voor om het netjes afgewerkte en gepolijste pareltje Grace nog eens uit ons cd-rekje te halen.
