U heeft het waarschijnlijk al elders gelezen. Hoe de jonge acteurs van dit gezelschap met zichtbaar plezier een zaal plaatspelen in een bizar taaltje. Dat was ook op het Theaterfestival niet anders. Een lichting jonge wolven speelden samen met ouwe wolf Peter Vanden Begin de pannen van het Kaaitheaterdak en de zaal ging plat. Even wat humor en verbazend eenvoudig theaterplezier op dat serieuze festival. Leuk toch?
De Krippel is een bewerking van een tekst van Martin McDonagh: op de Britse eilanden een gevierde jonge theaterauteur, hier bekend door de Leenane Trilogie. Twee jaar na elkaar Ierse dorpsmiserie op het Theaterfestival, gestuwd door acteerprestaties waar de vonken vanaf springen. De Krippel is echter een stuk anarchistischer van inslag dan de Leenane Trilogie. Het opvallendst in de voorstelling van Olympique Dramatique is het bizarre taaltje (een mengeling van Frans, Antwerps en Iers), maar het geheel baadt in een sfeer van gecontroleerd je m’en foutisme.
Ondanks het relatief zware thema van de voorstelling, lijkt plezier het sleutelwoord te zijn. Het spelplezier spat van het podium en De Krippel lijkt met veel liefde voor het theater gemaakt te zijn. Veel meer valt er niet over deze voorstelling te zeggen. Geen dubbele bodems of zware politieke thema’s, geen ingewikkelde dramaturgische constructies of een decor dat de aandacht opeist. Het enige element waar een recensent uitgebreid op kan kicken is de taal. U kan hiervoor de nationale pers gerust raadplegen.
Wij houden het hier op de lachstuipen veroorzaakt door Tom Dewispelaere en Koen De Graeve als tantes. het geschifte taaltje draagt hiertoe bij, maar zonder het enthousiaste spel van beide heren, zou de boel al snel vervelen. Peter van den Begin maakt een gesmaakte rentree op het podium als smeerlap Johnnypateen. Zoals gewoonlijk staat hij geen moment stil op het podium en zet hij zijn tekst nog eens extra aan met een hyperkinetische lichaamstaal. Jan Bijvoet is als de krippel dan weer uiterst beperkt in zijn bewegingen, maar weet het uiterste uit zijn personage te halen.
De Krippel is echt acteurstheater: zeven acteurs trekken alle registers open, alsof ze op een toelatingsproef hun kunnen moeten tonen. Soms botst het, maar meestal komt er een onwaarschijnlijke energie vrij uit het samenspel. Het is bedrieglijk eenvoudig theater. theater zonder pretenties, drijvende op een enthousiaste groep jonge mensen. Niet meer en niet minder. Puur theaterplezier voor jong en oud en voor alle duidelijkheid – een mens zou het kunnen vergeten met al die ambitieuze projecten tegenwoordig – daar is absoluut niets mis mee. Integendeel.