Eminem. Zeldzame blanke rapper, vuilbek, vrouwenhater, homohater,…. : op gejuich is de man nooit onthaald door de goegemeente. En dat zal met zijn derde worp niet anders zijn. The Eminem Show is immers even vuilbekkerig, vrouwenhaterig, etc. als zijn voorgangers. En minstens even geniaal. Marshall Mathers is echter volwassener geworden, al komt hij daarvoor van zo ver dat die reuzensprong voorwaarts vaak nog steeds halfweg de puberteit blijft steken.
Op zijn nieuwste worp worstelt de blonde rapgod met zijn — zelfgecreëerde — public persona en het is dan ook niet te verwonderen dat de titel van de plaat een vette knipoog richting The Truman Show is. Em zit namelijk een beetje verveeld met het feit dat iedereen hem verwart met zijn — geen blad voor de mond nemende — alter ego Slim Shady. "I’ve created a monster, cuz nobody wants ta/see Marshall no more they want Shady" luidt het al in single "Without me".
"When I speak it’s tongue in cheek", gaat het dan weer in "My Dad’s gone crazy". Het onbegrip en de haat waar Marshall Mathers mee geconfronteerd is de voorbije jaren, heeft hem niet koud gelaten. Hordes blanke ongeruste ouders kreeg hij over zich heen, en hij dient ze krachtig van repliek in sleuteltrack "White America".
"I am the anger of little Erica" verstonden wij aanvankelijk verkeerdelijk in plaats van "I am the derringer aimed at little Erica" en dat vonden wij even goed kloppen: Em verwondert zich over de grote herkenning die zijn in bijtende rhymes verpakte gevoelens bij blanke tieners losmaken. Het is dezelfde verbazing als die van Kurt Cobain toen hij vaststelde dat de etters die zijn leven vroeger verpestten nu op de eerste rij stonden te pogoën op Smells like Teen Spirit. En passant krijgt het PMRC van Tipper Gore (het centrum van de parental advisory-stickertjes) nog enkele rake klappen.
Ook in het fantastische anthem "Sing for the Moment" snijdt hij de beknotte vrijheid van meningsuiting aan: "it’s so scary in a house that allows no swearing/to see him walking around with his headphones blaring" vertelt Eminem over het zoontje van een gebroken gezin en het leidt hem tot een zeldzaam introspectieve tekst over de impact van zijn teksten.
The Marshall Mathers LP, Eminems vorige, leverde hem allerhande rechtszaken — onder andere van zijn moeder — op en vooraf liet hij dan ook verstaan dergelijke persoonlijke aanvallen op zijn volgende cd te laten. Met "Cleaning out my Closet" blijkt dat hij het niet helemaal kan laten, maar tegelijkertijd geeft hij mee dat het de laatste keer is: de lijken moeten uit de kast en dan is het gedaan met afgeven op zijn moeder: "Remember when Ronnie died and you said you wished it was me? Well, guess what, I am dead. Dead to you as can be." En dat allemaal muzikaal in een pisstake op die typische R&B-hiphopballads.
Een ander thema op de plaat is de liefde die Em’ koestert voor zijn dochtertje Hailie Jade, "The only lady I adore", zingt hij in "Hailie’s Song". Zingt, jawel: Eminem zingt, en erg toonvast is het niet wanneer het hartverscheurend klinkt "My insecurities could eat me alive". Maar geloof ons, het klinkt tien keer geloofwaardiger dan was het uit het engelenkeeltje van Jasper Steverlinck geklonken.
Hailie krijgt een sterrenrol op het plezierige "My Dad’s gone crazy", maar dan hebben we het laatste hoogtepunt al gehad. "’Till I collapse" drijft op een erg vet — aan Queens’ "We will rock you" verwante — ritme, maar de nijdige raps zijn pure Eminem. Beestig nummer.
En dat is het dan. Nog een skit op nummer twintig en de The Eminem Show is afgelopen. Eminem rapt op eenzame hoogte en is één van de meest relevante artiesten van zijn tijd: controversieel, recht voor de raap, onverbloemd de goegemeente de waarheid in het gezicht smijtend.
Eminem moet zich geen zorgen maken. De tijd van Slim Shady is duidelijk voorbij en niemand gaat hem missen. Meer nog: met Marshall Mathers is een groot artiest opgestaan, waar we hopelijk nog veel van gaan horen.
