De tijd van Channel Zero mag dan al even achter ons liggen, met .Calibre lijkt de vaderlandse metalscène weer een vlaggenschip te hebben gevonden. Met Killthelogo overtuigt de band immers iedereen die dacht dat ze niet meer dan een Belgische nu-metalgroep waren.
Immers: ziet u Fred Durst of Coby Dick al “the first movement towards detaching our influence on others, starts with changing the patterns of our consumption, without damaging or risking damaging our own health and freedom” als uitleg voor hun standpunt geven? En dan nog in een essay aan het begin van het tekstboekje. “Karma” stinkt nog wel naar Limp Bizkit, toegegeven, maar dat is dan ook de enige slip off the tongue, al de rest heeft meer te maken met degelijke metal dan met de commerciële nu-variant.
.Calibre was vroeger een andere band: Facedown, een groep die volgens zichzelf heel wat succes had in het undergroundcircuit. Vijftienduizend cd’s verkopen zonder de steun van een grote platenfirma en heel Europa en Amerika aftoeren doet inderdaad enige populariteit vermoeden.
De Kontichse band verkoos echter op haar hoogtepunt te stoppen en met iets nieuws te beginnen. Deze keer onder de naam .Calibre en bij de major Warner. Blijkbaar was die beslissing een schot in de roos want een beetje onterecht surft de band mee op de golven van de nu-metal. Terwijl Killthelogo zoveel meer biedt. Kwaliteitslawaai bijvoorbeeld.
Lang geleden trouwens dat een debuutsingle nog eens zo’n mokerslag was als “Calibre”. De openingsakkoorden met de nu al klassieke “woooooaaaaaargh” zijn maar het begin van een drilboor die zich vastzet in het hoofd. Wie de akoestische versie ooit hoorde in Collage op Studio Brussel weet dat het nummer er ook in al zijn naakte eenvoud staat. Klasse, met andere woorden.
“Antidote” heeft hetzelfde opwindende soort riff en neigt spontaan tot headbangen en luchtgitaar. En ook “Meritocracy” is verschroeiend: “Just when did liberty become the industry?” brult zanger Daniël Mies en alles rond hem gaat met de geur van verschroeid rubber de bocht in. “Dialogue” is vervolgens de ideale metal-single: kracht en melodie verenigd in een kort aangebonden song.
Niet alles is natuurlijk rozengeur en manenschijn (al klinkt dat sowieso vreemd in een metalcontext): “Imposter” is hersenloos gebeuk en roept dan ook de Homer Simpson in ons wakker: Boooooring! Afsluiter “Home of Titans” is trouwens helemaal vreemd en is eigenlijk een hidden track die de band per ongeluk vergat te verbergen: met wat ruis op de achtergrond is het niet meer dan een gefluisterde songtekst.
.Calibre is een band met meningen: met het artwork op de cd schaart de band zich wel erg opzichtig achter de no-logofilosofie van Naomi Klein. Het lijkt de band echter wel menens: voor je in het begeleidende boekje aan de songteksten toe bent, heb je al een essay of een handboek te verstouwen gekregen “understanding our motivation”. Ook op het extra computergedeelte van de cd wordt tekst en uitleg gegeven bij elke song.
Voor sommigen genoeg om .Calibre in het straatje van Rage Against The Machine te duwen, maar dat lijkt toch enkele bruggen en generalisaties te ver. De band mag dan geëngageerd zijn, de extreem-linkse ongenuanceerdheid van Zack de la Rocca en zijn vroegere zijnen zit er toch niet in. Anti-globalistisch zijn de mannen zeker. En ja, natúúrlijk zijn ze tegen het systeem. Maar dat is iedereen met een beetje rechtvaardigheidsgevoel en hersenen. De kop van Ché Guevara zullen ze echter niet zo snel recycleren.
