Blijkbaar moeten we nog niet te rap op een opvolger van The Fragile hopen, want zie: Nothing records lost als zoethoudertje een ziedend live-album van Nine Inch Nails. Wie snel is, krijgt er ook Still bij, met unplugged versies van Trent Reznors soft side. Slaan en zalven heet zoiets.
“De beuk erin,” was hoorbaar het motto van Nine Inch Nails’
fragility v2.0-tour want met opener “Terrible Lie” kunt u uw grootmoeder zo een hartstilstand bezorgen. Hey, zelfs wij springen nog drie meter hoog als we de playknop nietsvermoedend indrukken. And all that could have been vliegt er in zoals er nergens meer is ingevlogen sinds die nochtans zo mooi begonnen septemberdag.
“Sin” volgt “Terrible Lie” op en in hetzelfde hoge tempo knalt Reznor daar “March of the Pigs” achteraan. Qua opening kan het tellen: Muhammed Ali stapt de ring in en
nog voor George Foreman deftig uit zijn hoek is gekomen, hangt hij al terug in de touwen. Zoiets.
Na die openingspunch wordt even gas teruggenomen met “Piggy” en “The Frail”.
Met “The Wretched” wordt langzamerhand al weer op toerental gekomen. Wat daarna komt, is echter niet te voorzien: een schuimbekkend “Gave up” wordt aangekondigd door die droge snelle beat die het ook op Broken zo’n onweerstaanbare hengst voor de kop maakt. “It took you to make me realise/it took you to make me see the light” krijst Trent Reznor met het schuim op de lippen terwijl alles rond hem tribal on very bad acid gaat.
Even adem nemen na deze mokerslag met “The great Below” en het instrumentale “The
Mark has been made” voordat “Wish” losbarst. Geluidsterrorrisme, maar vooral erg
opwindende rock. Wanneer daar dan nog “Closer” en “Head like a Hole” op volgen,
kan de pret niet meer stuk. “The Day the World went away” en het mindere, nogal banaal
beukende “Starfuckers, inc.” Bouwen af naar traditionele setsluiter “Hurt”.
Closure noemen ze zoiets in de U.S. of A. en dat is therapeutengewauwel voor “Ge moet
iets afsluiten voor ge aan iets nieuw kunt beginnen.”
Dat “nieuw” is bonus-cd Still: samengesteld uit unpluggedversies van enkele
rustigere albumtracks, B-kantjes en rariteiten is het de keerzijde van de medaille. Waar Reznor op And all that could have been schuimbekkend voortraast, beginnen de pillen en de koude douche op Still eindelijk te werken.
Voortgedreven door een minimalistisch pulserend pianoritme kreunt Reznor zich een weg door “Something I can never have”. Vredevol wordt het nog minimalistischer in “Adrift and
at Peace”. Michael Nymann en Wim Mertens zijn niet veraf, tot de muziek uiteenvalt in klankjes die druppel per druppel de gootsteen insijpelen. Verkillend is daarna de akoestische versie van “The Fragile”. “I won’t let you fall apart” belooft Reznor terwijl de muziek in al zijn spaarzaamheid aanzwelt.
Daarna biedt “The becoming” weinig boeiends: een hammerende piano en donderende
percussie. Het is een weinig bijdragende lightversie van het nummer. Als één ding
duidelijk wordt op Still is het wel dat sommige van de rustigere NIN-tracks best wel werken
als overgang op een cd, maar geïsoleerd aan kleur inboeten. Naar het einde wordt de bonus-cd dan ook wat bleekjes.
Weg van de studiosnufjes is Nine Inch Nails vooral een aanslag op de onderbuik, een wake
up-call voor uw meest primitieve energie. Het beste van de bonus-cd is dan weer een kweekbatterij van kippenvel. Let it all out!
