Musichall :: Camelot

Op 28 oktober pakte Music Hall niet alleen uit met een nieuwe musical, maar ook met een nieuw
theater. In Gent werd het vroegere bioscoopcomplex de Capitole plechtig heropend als multifunctioneel
theater. Om dit te vieren haalde Music Hall de musical Camelot van Lerner en Loewe van onder het
stof.

Camelot is gebaseerd op de legende van koning Arthur en zijn ridders van de Ronde Tafel.
Alan Jay Lerner en Frederick Loewe — de makers van My Fair Lady — herwerkten deze
historie tot een musical met een zeer minimalistisch verhaaltje. Wie zich verwacht aan heroïsche
taferelen met stoere ridders die op zoek gaan naar de Heilige Graal, komt bedrogen uit. De legende is
gereduceerd tot het relaas over de driehoeksverhouding tussen koning Arthur, zijn echtgenote
Guinevere en zijn beste vriend Lancelot en dat is toch net iets te pover om meer dan twee en een half
uur mee te vullen.

Ook de muziek stelt teleur. De melodietjes zijn allemaal wel mooi en leuk om te horen, maar zijn
ook snel weer vergeten. De enige nummers die enigszins blijven hangen zijn “Camelot”,
“C’est moi” en “Wat doet de man in de straat?”. Er wordt trouwens zo weinig
gezongen dat je je soms afvraagt of je wel naar een musical kijkt. Het ensemble komt hierdoor jammer
genoeg veel te weinig aan bod.

Het script van deze musical vertalen was absoluut geen sinecure. Het origineel bulkt van de —
al dan niet grappige — woordspelingen. Johan De Paepe heeft geprobeerd om die in het Nederlands
zo goed mogelijk weer te geven, maar is daar niet altijd in geslaagd. Sommige wendingen zijn echt wel
té vergezocht. Wel zeer leuk zijn de talrijke verwijzingen naar de actualiteit. Zij maken het
geheel grappiger en betrekken het publiek meer bij de voorstelling. Tot slot ook nog een pluim voor
de bewegingsadviseur die erin geslaagd is de ingewikkelde zwaardgevechten te ensceneren zonder dat de
acteurs — letterlijk — hun hoofd verliezen.

Het zijn vooral die acteurs die deze musical nog de moeite waard maken. Hoofdrolspeler Karel
Deruwe zal wel nooit een groot zanger worden, maar dankzij zijn acteertalent slaagt hij er toch in
een goede Arthur neer te zetten. Hilde Van Wesepoel portretteert met gemak een zelfbewuste Guinevere
en haar engelachtige sopraan verheft haar liedjes tot een hoger niveau. Ook Frank Hoelen staat er in
zijn rol van Lancelot. Het personage van de hyperkinetische macho is hem op het lijf geschreven en
ook hij slaagt erin om zijn liedjes nog enige diepgang te geven. “Flik” Mark Thijsmans is
enorm grappig als slechterik Mordred. Jammer dat zijn rol zo klein is. Zijn tussenkomsten brengen wat
vaart in de voorstelling en zorgen voor de nodige humor.

 

Camelot is een klassieke musical die ondanks de pogingen om hem te moderniseren nogal
gedateerd aandoet. Het klassieke decor van de Capitole zorgde nog voor de juiste sfeerschepping, maar
de vraag is natuurlijk wat daar in meer moderne schouwburgen van zal overblijven. De sterke zang- en
acteerprestaties maken echter veel goed en maken dat Camelot ondanks alles toch een aangename
voorstelling is.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in